در حال حاضر همه دولتها در کشورهای (پیشرفته و در حال پیشرفت) در راستای تشکیل یک جامعه مرفه تلاش مینمایند. “خوش نگهداشتن” مردم تحت حاکمیت یک دولت یکی از اموراتی است که دولتها جهت برقراری آن همیشه تلاش مینمایند.
معمولا Gross Domestic Product (تولید نا خالص داخلی) یکی از مقیاس های میباشد که توسط آن میتوان وضعیت اقتصادی یک کشور را تعریف نمود. اکثر کشورها هدف اصلی حکومت را در بلند بردن آن میدانند. بالا بودن آن منجر به بالا رفتن عاید سرانه مردم در یک جامعه میباشدکه بدان وسیله میتوان راضی بودن مردم از زنده گی در یک جامعه را تشخیص داد. اگرچه این مقیاس مکملترین مقیاس مشخص نمودن خوش بودن مردم از زنده گی در یک جامعه نمیباشد، اما یکی از بهترین مقیاسهای پیشنهاد شده توسط اقتصاد دانان بوده است.
در پهلوی این اچ دی ای (شاخص توسعه انسانی) نیز یکی از واحدهای میباشد که بدان وسیله کیفیت دولتداری و سطح زنده گی مردم را میتوان استنباط نمود.
در حال حاضر بر علاوه دیگر اولویت های دولتها ها رشد اقتصادی و بلند بردن تولید نا خالص داخلی یکی از اهداف عمده دولتها میباشد. بر همین دلیل هر نوع تغیر در آنها شدیدا توسط رسانه ها بحث گردیده و در عنوان اصلی رسانه ها در ایالات متحده امریکا و دیگر کشورها قرار میگیرد.
رشد اقتصاد باعث بلند رفتن تولید نا خالص داخلی، عاید سرانه و اشتغال آفرینی و رکود اقتصادی باعث پایین آمدن تولید نا خالص داخلی، کم شدن عاید سرانه و بیکاری میگردد.
متاسفانه در کشور ما بنا بر دلایل امنیتی و سیاسی و اقتصادی این امر فوق العاده مهم) رشد اقتصادکشور( توسط دولتمداران به فراموشی سپرده شده است. هیچگاهی خبری از مرفه سازی این جامعه چه توسط دولتداران و چه توسط مخالفین دولت شنیده نشده است. اگر پلانهای هم وجود دارد در روی کاغذ بوده و هیچ تغیرموثری در زنده گی مردم ایجاد ننموده است. همه چشم به قدرت دوخته اما نمیدانند که اصل هدف داشتن قدرت چیست. قرار اطلاعات رسمی توسط محققین خارجی: در رده بندی تولید نا خالص داخلی کشورها افغانستان کشور ۲۱۹هم میباشد. افغانستان یکی از بد ترین کشور ها در رده بندی عاید سرانه در بین دیگر کشور های دنیا میباشد. هر افغان بطور متوسط با ۱۰۰۰دلار سالانه زنده گی مشقت بار مینماند. در حالیکه این رقم در اکثر کشورها بیشتر از ۳۰۰۰۰ دلار میباشد. حدود ۴۰ در صد قوه کار این کشور بیکار اند.
نرخ تورم ۳۰ در صد بوده به این معنی که معاش دولت به مامورین قدرت خریداری بسیار کم دارد.
و حدود ۷۰ درصد مردم بیسواد میباشند.
مردم فقیر و بیچاره و گدایگر را در چند متری ارگ ریاست جمهوری میتوان بخوبی ملاحظه نمود. در عین حال بعضی اوقات کاروان کرزی با ده ها موتر صدها هزار دلاری را هنگام عبور از جاده های کابل نیز میتوان بخوبی ملاحظه نمود. این نشان دهنده ضعف حکومت و تقسیم منابع بطورغیرعادلانه میباشد.
جهت رساندن حق مردم به ایشان نیاز به گروهای مخالف فوق العاده آگاه میباشد. وجود این گروه ها و آوردن فشار توسط آنها بالای دولت خیلی ها موثر بوده میتواند. بد بختانه در حال حاضر اکثر گروه های سیاسی مخالف دولت بجز قدرتخواهان چیز دیگری نمی باشند. اگر این گروه ها صاحب قدرت هم شوند عدم ظرفیت اکادمیک اعضای ایشان باعث هیچ تغیر مثبت در زنده گی مردم عام نمیگردد.
احتمالان در آینده مبارزاتی بر سر محو بیکاری و فقر در کشور براه خواهد انداخته شد. تقدیم ده ها هزار محصل از دانشگاه های خارج و داخل به جامعه و پیوستن آنها به صف بیکاران زمینه را برای این نوع یک مبارزه فراهم خواهد نمود. با این نوع مبارزه میتوان ملتی مرفه و مترقی ایجاد نمود.
بحران اقتصادی خود یکی از عوامل اساسی مشکلات امنیتی و سیاسی در کشور میباشد. بناًتا زمانیکه مخالفین غیر مسلح دولت جهت رشد اقتصادی، محو بیکاری، فقر و بیسوادی بالای دولت فشار نیاورند و دولت جهت محو آن امور کار اساسی انجام ندهد بر علاوه بحران اقتصادی زمینه بحران سیاسی و امنیتی همیشه در این کشور هموار خواهد بود.
عبدالرشید فیضی
Comments are closed.