کاش همه ی ما دشت کویر وجود مان را از ایمان و صداقت…ارغوانی کنیم

قدم، قدم، می آید. آمدنش همه راجشن میگیرند اماهرکس به رسم خودش.
زمین نرم شده و پیراهن سبزمیپوشد، گلهای رنگارنگ پیچ، پیچ مویش را مزین کرده وچشم براهش نشسته وترانه میخوانند.
درختان باآب حکمت الهی بدن خود راشستشو داده و ازچوب خشک و بی نفس زمستانی تبدیل به یک موجودجان دار شده وکاکل هایشان را باشگوفه هازینت میدهند ولباس شادی وسرور سبزینه را میپوشند و با وزش باد بر سرراهش و منتظرش هستند.
دریاها، چشمه ها وجویبار ها همه در خروش مستی وهیجان شده، کوشش میکنند که هرچه پاک تر وذلال تر وجوشان و لبریز تر شوند تاآمد نش را با رقص امواج جشن بگیرند.
کوه ها باآن عظمت و وقار و غرور شان زیرلب خنده کرده وتمام رگهای گلوی شان غرق تبسم می شود وبا شکوه که دارند دامنه های شان را پیراهن چین دار سبز با گلهای رنگین می پوشاند وزیر کلاه سرد برفی خود بافت های آبشاری موهایشان را پیچ وتاب داده وسرراهش باوقار مغرورانه ی خود گل کاشته می نشینند.
حیوانات همه درتکاپوی بزرگ کردن خانواده شده و با آمدنش نفس تازه میگیرند.
انسان ها باتمام هویت و اشرفیتی که دارند با آمدنش جشن ها میگیرند.
هرکس به طریق خودش و نحوه ی خودش عارفان بامعرفتی که دارند و پروازکنان تاآسمان عرف عشق می چرخند و(یاهو)گفته با زبان حال خود منتظرش هستند.
شاعران باشور و شعف رویایی خود تمام واژگان رابه رقص انداخته و درشهرخیالات سبزخود فرشی از غزل و دوبیتی و سپیده می گسترند و چشم براهش می مانند.
ادیبان باقلم های پررنگ ادیبانه ی شان بیشتر شور انگیزی کرده وازحس حضورش مؤدبانه مینویسند. آموزگاران باروحیه ی سبز وشاد تری آمادگی به آموزش نسل جدیدمیگیرند و منتظرش هستند.
دانش آموزان وشیفتگان علم و دانش با بالهای فراخ تری تصمیم پرواز را درآسمان علم و معرفت گرفته و منتظرش هستند.
خانواده ها با خانه تکانی و دور کردن گرد وغبار زمستان از تمام وسایل و اطراف زندگی چشم براهش هستند.
علما با تشریحات علم وحکمت های که در وجودش است و تدبر به موجودیکه خالق این همه تغییرات درفصول است و زنده شدن همه نباتات و گیاهان ونشانه های خالقش منتظرش هستند.
خلاصه… هرکس به طریق و روش خودش میکوشد تا با آمدنش تغییرکند.
آره، قدم زنان می آید، بهار را میگویم!
همان فصلی که همه را تغییرداده و تبدیل میکند. بهار باهمه نو آوری هایش همه کس وهمه جا را رنگین وخوشبو میکند.
کاش باآمدن بهار چنان که زمین خشک وسردتبدیل به گلزار ومیوه زارمیگردد، زمین وجود مان هم از سردی گناه پاک و به سبزی ایمان خرم گردد. چنان که کوه ها باتمام غرورشان خنده کنان دامنه ی پر ازگل را برای شادی همه به نمایش میگذارند.
ما انسان ها هم انسانیت و ادب ومعرفت خود مان را به نمایش گذاشته و چون کوه ها استوار و محکم باشیم در این راه
مانند دریاها وچشمه ها از هم یاری وهمدیگر پذیری خروشان بوده صاف وذلال باشیم. کاش همه ی ما دشت کویر وجود مان را از ایمان و صداقت، راستی ومهربانی، سبز و سرخ ارغوانی کنیم وآسمان دید خود را آبی، آبی، تا همیش بهاری بوده و چون فصل بهار به همه خوش آیند باشیم.
الهی… به حرمت این همه عظمت و حکمتت جسم وروح مان را باآب رحمتت شستشو داده وبهاری مان کن.
(د عزیزی)