این روزها صدای جنگ و صلح در افغانستان بیشتر به گوش می رسد. صلحی دست نایافتنی تر و جنگی پایان نایافتنی تر اما حکومت رییس جمهور غنی هر دو را محک می زند. هم به قدسیت صلح باورمند است و هم به ایستادگی و جنگیدن. نبردی که به باور رییس جمهور در برابر جنگ تحمیلی همچنان ادامه خواهد داشت.ناهید فرید عضو مجلس نمایندگان در برنامه »به روایتی دیگر«گفت: دورنمای امنیت و صلح در افغانستان تابع دو اصل اساسی است. اول اینکه ما محکوم به زندگی در همین جغرافیا با همین مرزها و با همین همسایه ها هستیم. مساله دیگر این است که ما تابع تحولاتی هستیم که در منطقه و جهان است و نمی توانیم دامن خود را از این تحولات رهایی بخشیم.
وی در خصوص علت ناامنی در شمال کشور ابراز کر: در سال 1980 پاکستان به خاطر کارخانه های تولید هرویین به شدت زیر فشار جهانی قرار می گیرد، این فشار آنقدر زیاد می شود که ضیاالحق به این نتیجه می رسد که باید کاری انجام دهد. وی تصمیم می گیرد که این کارخانه ها را به افغانستان انتقال دهد. وی آنها را به بدخشان، زابل و هلمند انتقال می دهد. امروز هم عین قضیه اتفاق می افتد. پاکستان کارخانه تولید هرویین ندارد اما کارخانه تولید تروریست دارد، زیر فشار جهانی و زیر فشار افکار عمومی خود قرار دارد. حالا وی می خواهد این کارخانه ها را به افغانستان انتقال دهد و چه بهتر اینکه شمال هم نا امن باشد و منطقه ای شود برای این که این کارخانه ها از پاکستان به افغانستان انتقال پیدا کنند.
بانو فرید در ارتباط با اولویت های آمریکا در منطقه گفت: بزرگترین متحد خارج از ناتوی آمریکا افغانستان است. امروز آمریکا بزرگترین حمایت کننده مالی و نیروهای نظامی ما است و ما به آمریکا به عنوان یک تکیه گاه نظامی و سیاسی نگاه می کنیم اما باید این سوال را از خود بپرسیم که آیا آمریکا پاکستان را با افغانستان عوض می کند؟ آیا اولویت آمریکا در منطقه پاکستان است یا افغانستان؟ ما باید ابتدا به جواب این سوال پاسخ دهیم و بعد به این فکر کنیم که چه کاری باید انجام داد.
وی اولویت پاکستان را اولویت آمریکا می داند نه افغانستان و می افزاید: در سال 1982 وقتی پاکستان به دنبال ساخت سلاح هسته ای است، آمریکا متوجه این قضیه می شود و متوجه این می شود که حتی از چین که رقیب آمریکا است کمک می گیرد اما نمی تواند کاری بر علیه پاکستان انجام دهد. در یک یادداشت از وزیر خارجه وقت آمریکا می بینیم که نوشته شده است: با وجود اینکه می دانیم ضیاء الحق پیمان شکنی می کند اما به دلیل اینکه پاکستان حمایت کننده گروههای چریکی اسلامی برعلیه شوروی است ما بر اساس سیاست های خارجی آمریکا نمی توانیم مساعدت ها را از پاکستان کم کنیم. حالا پاکستان سلاح هسته ای دارد اما با آمریکا پیمان شکنی هم نمی کند. پس چرا آمریکا افغانستان را به پاکستان اولویت دهد؟ افغانستانی را که حتی توان برگزاری یک انتخابات درست را ندارد و تامین امنیت برای آن بزرگترین چالش است. این نماینده مجلس در خصوص صلح با طالبان و نتیجه آن گفت: طالب به یک مهره سوخته تبدیل شده است. ممکن است با این عده از طالبان صلح کنیم و آنها هم حاضر به این کار باشند اما ناامنی در افغانستان پایان نمی یابد. وقتی طالب به صلح می آید و حقوق و حضور زنان را در افغانستان می پذیرد و قانون اساسی را قبول می کند به این معنا است که دیگر تاثیر گذاری قبل را ندارد و دیگر نمی تواند به عنوان یک مهره استفاده شود. وی در ارتباط با راه حل تامین امنیت در کشور اظهار کرد: افغانستان باید با در نظرداشت آنچه که در جهان و منطقه می گذرد و با توجه به نیازهای که داریم به سوی جنگ یا صلح برود. اگر ما نتوانیم نیازهای خود را از داخل تمویل کنیم به متحدین خود نیاز داریم. ما در سال2019 بیشترین میزان بیکاری در تحصیل کردگان را خواهیم داشت. یک میلیون فارغ التحصیل صنف دوازده خواهیم داشت. این تحصیلکردگان معتاد نمی شوند بلکه به دنبال تغییر در سیستم خواهند بود. اگر این سیستم جوابگوی اینها نباشد و امنیت شان را تامین نکند، برایشان اشتغال زایی نکند و راه درستی برایشان ایجاد نکند این سیستم سقوط خواهد کرد. پس بهتر است که از همین حالا استراتژی که حل معضل کند و برای مردم افغانستان و نسل بعدی خدمات ارایه نماید ساخته و عملی گردد. 
افغان پیپر
Comments are closed.