مردم با عزت وشرفتمند افغانستان از چندی بدینسو، دقیقا بعد از تشکیل حکومت وحدت ملی در انتظار عملی شدن وعده های چرب رهبران حکومت وحدت ملی هستند که در زمان کارزار های انتخاباتی شان از بلند گو ها و رسانه ها اعلام می کردند و رگ های گردن و پیشانی می پنداندند. از آن زمان تا هنوز نه تنها وعده های چرب و شعار های ناب وفیشن دار جلالتمابان جنبه عملی پیدا نکرده بلکه؛ اوضاع به حدی بد شده است که یک تعداد مردم با وصف منفوریت دوره های قبلی در آرزوی برگشت به دوره (حکومت حامد کرزی) به سر می برند. محمد اشرف غنی و داکتر عبدالله عبدالله برای تمام ملت افغانستان در حضور نمایندگان جوامع بین المللی تعهد کرده بودند که بعد از پیروزی شان در انتخابات وضعیت مردم و کشور را بهتر بسازند، چنانچه در اکثریت همایش ها و سخنرانی هایشان از تکمیل کردن پروسه نا تمام صلح، حل مشکلات اقتصادی، تامین امنیت داخلی، سپردن کار به اهل کار برا اساس تخصص و تعهد، ایجاد زمینه های بیشتر برای تحصیل و… حرف می زدند اما امروز دامنه ناامنی ها از مناطق جنوبی و شرقی کشور با شدت تمام به مناطق شمالی کشانیده می شود که مرکز این نا امنی ها را می توان ولایات بدخشان، فاریاب، قندوز وبغلان نام گرفت.
اوضاع سیاسی، اقتصادی و امنیتی کشور در بدترین شرایط ممکن قرار گرفته است. در این میان مردمی که سال ها رنج و مصیبت و بدبختی را تا عمق وجود شان چشیده و حس کرده و تا آخرین توان بشری تحمل کرده اند، بار دیگر در پریشانی و نگرانی فزاینده ای قرار گرفته اند. همچنان رهبران وحدت ملی در اوایل دوره کاری شان وعده داده بودند که در ادارات کشور از جوانان و شخصیت های نخبه مملکت استفاده خواهند کرد و بعد از این شاهد یک تحول جدید و نظام شایسته سالاری خواهیم بود اما می بینیم که این روز ها کاملا برعکس گفته های شان عمل می کنند. متاسفانه افراد و اشخاص نخبه و با تدبیر در بیرون از چوکات دولت وقت و استعداد خویش را هدر می دهند اما درون حکومت خانوادگی رهبران را همه قوم و خویش نزدیک جلالتمابان تشکیل داده است.
فقر و بیکاری بیرحمانه گلوی مردم را می فشارد، ناامنی و خشونت طعم زندگی را تلخ و تلخی مرگ را شیرین شاخته است اما سردمداران حکومت هنوز به فکر معامله گری ها و چانه زنی های سیاسی شان هستند و تنها حرفی را که تا هنوز به اندازه کافی برای مردم تحویل داده اند این است که ”اجازه نخواهیم داد که کشور در بحران فرو رود“. به نظر می رسد چنین ادعایی خود نشان واضحی از بی خبری اوضاع، تغافل و عدم احساس مسوولیت باشد. در نهایت امر این که باید به صورت جدی سوال کرد که از وعده های چرب دیروزی تا بحران های بوجود آمده امروزی ما چقدر خوشبین باشیم؟ آیا معلوم است مردم دوباره با کدام سرنوشت شوم و تاریک روبرو خواهد شد؟ باور بر این است که اگر زمامداران حکومت وحدت ملی به زود ترین فرصت بخود نیایند و به اوضاع بد کشور در حوزه های مختلف حیات انسانی توجه خویش را مبذول نکنند کشور به سوی بحران فراگیری جهت داده خواهد شد که آنگاه کنترول آن از عهده همه خارج خواهد بود.
Comments are closed.