وقتی عمران خان از حکومت مؤقت سخن می‌گوید به این معناست که:

– سیاسیون افغانستان دیدگاهی پیرامون آینده این کشور ندارند و منتظر هستند تا دیگران بر سرنوشت کشور تصمیم گیرند. هرچند احزاب سیاسی جنازه های شان‌را برداشته بودند حالا عمران خان آن‌را به خاک می‌سپارد.

– رهبران دولت افغانستان معنای دولت معاصر و ملی را با دولت‌های قبیله‌ای به اشتباه گرفته‌اند و این رویکرد سبب از هم‌پاشیدن گرایش به سوی دولت-ملت شده است.
– پاکستانیزم نمرده و بر قدرت سیاسی افغانستان حاکم است و خواهد بود.

دولت مؤقت کدام مشکل ما را حل خواهد کرد؟
– قدرت سیاسی دو باره دست‌خوش بازی‌های معامله‌گران می‌شود. بازیگران، بیش‌تر و معامله‌ها، گسترده‌تر خواهد شد. بناَ حکومت مؤقت مشکل قدرت سیاسی را حل نخواهد توانست.
– اقتصاد مریض و ناتوان بهبود نخواهد یافت. حتا دولت‌های حامی به بهانه ایجاد دولت «گسترده» حمایت اقتصادی را محدود خواهند کرد.
– بحران اجتماعی دامن زده خواهد شد چون ساختار حکومت مؤقت بر لویه‌ جرگه ها و سامانه‌های فرسوده و بیکاره شکل خواهد گرفت.

باید پذیرفت که جنگ راه حل نیست اما بازیگران و اجندای مذاکرات را باید تغییر داد.
امریکا، سعودی، پاکستان از یک‌سو و روسیه، ایران و قطر از سوی دیگر بر مذاکرات پیرامون افغانستان شامل بازی فعال گردند. ما نباید روی تغییر ساختار نظام مذاکره کنیم بر عکس ما نیاز به مذاکرات روی شیوه رسیدن به قدرت داریم. مناسب‌ترین شیوه رسیدن به قدرت مردم‌سالاری است که باید بازیگران آن‌را به رسمیت شناسند.
سپس مدعیان قدرت را شناسایی کنیم. آن‌ها باید بپذیرند که اراده مردم یگانه مسیر سلامتی قدرت است. آن‌گاه ما نیاز به نهاد های تخصصی مشترک ملی و بین‌المللی انتقال قدرت داریم.

ملک ستیز