شب

شب آنقَدر شب است که ترسانده زاغ را

پر کرده رد پای من و گرگ، باغ را

ای باد! احتیاط! که خوابیده است برگ

باران! برو نبار! که کشتی چراغ را

برگر که نیست، نان و پیازی…گرسنه ام!

در لای روزنامه بپیچان کلاغ را

اوضاع من خرابتر از بلخ و کابل است

از نبض من بگیر خبرهای داغ را

*

حالا که بار قافیه شد بار دوش من

مجبور می شوم که بیارم «الاغ» را

سهراب سیرت