پس از نزدیک به دو دهه تلاش، رایزنی و مقابله با تهدیدها و چالش ها بالاخره کار عملی پروژه تاپی آغاز شد. آغاز این پروژه بدون شک امیدواری های جدیدی را برای مردم افغانستان خلق می کند و سبب تغییرات بنیادی در سطح منطقه می گردد.
آسیای مرکزی همانطوری که می تواند به عنوان منبع انرژی برای جنوب آسیا مطرح باشد، بازار خوب و پرسودی برای این کشورها نیز به شمار می آید.
پروژه تاپی رؤیای افغانستان را برای تبدیل شدن به چهارراه تجاری منطقه به واقعیت نزدیک می سازد. افغانستان از موقعیت ژیو استراتژیکی برخوردار می باشد و در طول تاریخ همه کارشناسان این موقعیت مهم جغرافیایی را بسیار ارزنده توصیف کرده اند و مردم افغانستان نیز از این که همیشه زندگی شان را در فقر، بدبختی و جنگ سپری کرده اند؛ آرزو دارند که روزی به یمن دلسوزی، درایت و صداقت سران حکومت، در افغانستان امن، با ثبات و آباد زندگی کنند و در سایه درایت و شایستگی دولتمردان، مسیر رفاه و آسایش برای شهروندان فراهم گردد و وحدت ملی به معنای واقعی کلمه در چوکات منافع مشترک و علیای ملی شکل بگیرد. این آرزو زمانی تحقق پیدا خواهدکرد که ما بتوانیم از تمام ظرفیت های موجود در کشور در آن راستا بهره ببریم.
متأسفانه به دلایل مختلف حکومت های افغانستان از این موقعیت به نفع امنیت، حفظ ثبات و توسعه همه جانبه سیاسی و اقتصادی بهره برده نتوانستند. بی اعتمادی ها و خصم پنداری های حکومت مرکزی نسبت به برخی کتله های اجتماعی سبب اتکای روز افزون حکومت به کشورهای خارجی گردید و وابستگی به هر یکی از کشورها به صورت طبیعی خصومت کشورهای رقیب را در پی می آورد. افغانستان در این گیرودار از یک طرف به میدان دخالت کشورهای خارجی تبدیل می گردید و از سوی دیگر منابع مادی آن توسط کشورهای بیگانه به غارت می رفت.
موقعیت حساس و مهم جغرافیایی و حجم بزرگی از ذخایر زیر زمینی اگر سایر کشورها را از دشواری ها و تنگناها عبور داده، اما افغانستان را به فلاکت و بدبختی نزدیک ساخته است. نتیجه این غفلت تاریخی این است که مردم افغانستان در دومین دهه قرن بیست و یکم هنوز نمی دانند که از پتانسیل های ملی چطور سود ببرند و چطور با کشورها در محور منافع ملی تعامل برقرار نمایند، تا زمینه دخالت و اشغال افغانستان توسط آنها هموار نشود.
توجه کشورهای خارجی به افغانستان در چهارده سال گذشته و سرازیر شدن میلیاردها دالر به این کشور این امیدواری را به وجود آورده بود که حد اقل این کمک ها در بازسازی و نوسازی زیربناهای اقتصادی و سیاسی در کشور مفید واقع شود؛ ولی اکنون دیده می شود که بیشتر این کمک ها از طریق فساد دوباره به بانک های خارجی واریز گردیده و تعداد دیگر آن به امورات روزمره به مصرف رسیده است. از این فرصت طلایی بازهم افغانستان به نفع ثبات، امنیت و پیشرفت و توسعه اقتصادی استفاده نکرد. کمک های خارجی به جای این که به روند قانونی شدن امورات زندگی در افغانستان منجر شود، ریشه های فساد را در کشور تقویت کرد و زندگی مافیایی را در لایه های مختلف جامعه رواج داد.
با این که در چهارده سال گذشته، بیش از چهل کشور در افغانستان حضور داشتند و افغانستان را در بخش های گوناگون بازسازی و توسعوی حمایت و پشتیبانی می کردند، امروز بازهم این کشور از دخالت های نامشروع سایر کشورها در امان نیست و بازهم برای تأمین بودجه ملی خود به کمک های مادی کشورهای خارجی نیازمند است. وضعیت نابسامان کنونی، فقر، بیکاری و بلاتکلیفی اکثر شهروندان، نشان می دهد که سیاستمداران و فرمانروایان ما تا هنوز نتوانسته اند راه بیرون رفت از وابستگی، فقر و عقب ماندگی را پیداکنند.
پروژه تاپی باهمه موانعی که بر سر راه آن وجود دارد، چنانچه به مرحله اجرا برسد می تواند یک تحول بزرگ در راستای همکاری های مشترک اقتصادی و سیاسی در منطقه به وجود آورد و می تواند مسیرهای جدیدی را به سوی توسعه و پیشرفت در کشور باز کند. این پروژه می تواند آغازی برای شروع یک مرحله جدید تلقی گردد.
Comments are closed.