بی حضور ما قضاوت نمی‌شود/ شهرزاد مصطفوی

برپایی دستگاه عدالت بدون حضور طرف‌های آسیب‌پذیر عین بی‌عدالتی است. نقش زنان در نشست کنونی دوحه بین طالبان و گروه‌های مخالف طالبان، موضوعی پیچیده و حساس است که نیازمند توجه به جنبه‌های مختلف آن است. در این متن، به بررسی این موضوع از منظر تاریخی، فلسفی و اجتماعی می‌پردازم.

نقش زنان در نشست دوحه:

نشست دوحه، سومین گردهمایی تحت حمایت سازمان ملل متحد درباره بحران افغانستان است. این نشست در پایتخت قطر برگزار شد و نمایندگان از جامعه مدنی، فعالان حقوق بشر، و نمایندگان ۲۵ کشور حاضر بودند. اما غایب اصلی این نشست، زنان ستم‌دیده و قربانیان اصلی این فیلم همیشه در نمایش سینمای سیاسی می‌باشند.

زنان و نشست دوحه:

حضور زنان در نشست دوحه موضوعی که برای جامعه بین‌المللی اهمیت دارد. انتقادها از عدم حضور زنان در این نشست به شدت ابراز شده‌اند. سازمان ملل نیز به این انتقادها پاسخ داده و تأکید کرده است که حقوق زنان در هر جلسه مطرح خواهد شد. یعنی همان پشت کشمش سیاه روان کردن است و بس. زنان افغانستان نباید آینده‌ی سیاسی خویش تاریک‌تر از اکنون تعیین کنند. این کج‌دار و مریز‌های جامعه جهانی و بازی‌های پهلودار آن‌ها هنوز آینده‌ی مشکوک را برای ما ترسیم می‌کند و مخاطرات جدی را از چشم ما می‌‌پوشاند تا این‌که یکسره بزدایند.

تأثیر این جهالت:

انکار زنان و خانه‌نشینی، تبعیض اپارتاید جنسیتی و بیکاری در کشور بلازده مثل افغانستان آسیب‌های جدی به جامعه وارد می‌کند. این جهالت ریشه‌های انسانی را می‌سوزاند و درخت استبداد را آبیاری می‌کند. برای تحقق توسعه پایدار و عدالت اجتماعی، نیازمندیم که همه اعضای جامعه، بدون تبعیض جنسیتی، در تصمیم‌گیری‌ها و فرآیندهای سیاسی شرکت کنند.

نتیجه‌گیری:

نشست دوحه باید به‌عنوان یک فرصت برای تبادل نظر و حل مسائل افغانستان دیده می‌شد. اما برای انصاف‌مداری و درخور اهمیت بودن، حضور زنان در این نشست باید مورد توجه قرار می‌گرفت. امیدوارم که این نشست به تحقق صلح و پیشرفت در افغانستان کمک کند و زنان نقش مهم و قابل توجه را در کشاکش این بی سرنوشتی تصاحب شوند. باز هم تأکید می‌کنم وه حق گرفته می‌شود نه داده، این حق را به هر امکانی که باشد باید گرفت.
شهرزاد مصطفوی