گوهر وجودی روزه متعادل‌سازی رابطه‌ی انسان با انسان است/ عبدالغفور آرزو

دوستان صاحبدل! با تأمل مرور بفرمایید:

در تمام منابر از برکات روزه در محور رابطه‌ی انسان با خدا سخن گفته می‌شود و سطر برجسته‌ی این سخنرانی‌ها، بخشش گناهان است، در حالی که گوهر وجودی روزه متعادل‌سازی رابطه‌ی انسان با انسان است. خدواند بی‌نیاز با فرض‌ساختن روزه می‌خواهد انسان را متوجه انسان سازد؛ می‌خواهد انسان روزه‌دار با تمام وجودش به رابطه‌ی نابسامان انسانی پی ببرد، بداند که با کردار ناهنجارش چه جفایی بر سایر انسان‌ها می‌کند.

روزه یعنی توجه به عدل و قسط؛

روزه یعنی متحول‌شدن دنیای انفسی انسان. اگر دنیای انفسی انسان تابناک شود، آفاق سرشار از روشنی می‌گردد.

روزه یعنی نهادینه‌شدن عدل، خیر و زیبایی در ذهن و ضمیر انسان و بازتاب آن در زمان و زندگی جاری؛

روزه یعنی پرهیز از خشونت و تأکید و تکیه بر صلح و صفا؛

روزه یعنی درک همنوع مستمند و اسیر استبداد؛

روزه یعنی اینکه چرا اندکی از مردمان از سیری و پرخوری می‌میرند و اکثریت از گرسنگی؛

روزه یعنی فروهشتن ددی و زدودن بدی در رابطه‌ی انسانی؛

روزه صدا و صفیر بلند حق‌العبد است و تفسیر عملی فَمَن یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَیْرًا یَرَهُ ؛ وَمَن یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا یَرَهُ

برجسته‌ساختن چنین فهمی از روزه، همدلی را می‌گستراند و به زندگی زیبایی می‌بخشد. خدا زیباست و زیبایی را دوست دارد.