در روزهای گذشته جنجال های زیادی در مورد فساد اخلاقی مسولان فدراسیون فوتبال کشور به وجود آمده است. این جنجال ها پس از آن صورت گرفت که یکی از روزنامه های خارجی گزارشی را در مورد بدرفتاری و سوء استفاده جنسی از بانوان در فدراسیون فوتبال افغانستان نشر کرد. در پی نشر این گزارش اقداماتی از سوی حکومت صورت گرفت و فعالیت تعدادی از مسولان فدراسیون به حالت تعلیق در امد. در پی آن پنج تن از مسؤلان فدراسیون از سوی لوی سارنوالی ممنوع الخروج اعلام شدند.
اما به تازگی روزنامه گاردین گزارشی را به نشر سپرده است که این گزارش به معنای واقعی کلمه یک رسوایی تمام عیار برای ورزش فوتبال افغانستان و یک آبروریزی بزرگ برای کل کشور است. در این گزارش تازه که بر اساس مصاحبه با دو تن از بانوان تیم فوتبال تهیه شده است، مواردی ذکر گردیده است که علاوه بر شرم آور بودن آن ها، نشان از بی خیالی و اعتماد به نفس مسولان فدراسیون در انجام فساد اخلاقی از یکسو و نشان از ضعف نهادهای نظارتی و کشفی از سوی دیگر دارد.
بدون تردید اکنون نهادهای عدلی و قضایی با این موضوع برخورد جدی خواهند کرد و تمام زوایای آن را با شفافیت و عدالت کامل بررسی خواهند کرد. در این بررسی ها امید است که واقعیت برملا گردد و عدالت به طور کامل اجرا شود. ولی مهم این است که این قضیه پیامدهای منفی بسیار به بار آورده است که بزرگ ترین پیامد منفی آن ضربه به اعتماد عمومی بوده است.
همه می دانند که افغانستان کشوری است که با مشکلات زیادی مواجه است و بزرگ ترین مشکل فعلی ما عدم اعتماد عمومی در سطح جامعه است. این بی اعتمادی از کوچک ترین واحدهای جامعه شروع می شود تا بزرگ ترین واحدهای اجتماعی را در بر می گیرد. بی اعتمادی میان اقوام، بی اعتمادی میان کتله های سیاسی، بی اعتمادی میان مناطق جغرافیایی و در نهایت بی اعتمادی میان مردم و نهادهای دولتی و غیر دولتی تنها بخشی از بی اعتمادی عمومی است.
در طی سال های گذشته بسیاری از نهادهای دولتی و غیر دولتی به عنوان میراث قومی و تنظیمی در اختیار تعدادی از افراد قرار گرفته است که هرکدام از این افراد، آن ها را به مثابه قلمروهای اقتدار خویش پنداشته و در این قلمروها خودمختار و فعال مایشاء بوده اند. تا چهار سال قبل حتی بسیاری از وزارت خانه های کلیدی به عنوان حق مسلم کتله های قومی و سیاسی خاص تلقی می شد و کسی دیگر نمی توانست خیال حضور در این قلمروها را در سر بپرواند. به موازات این تقسیم بندی نانوشته و پروتکل های غیر رسمی، اما محکم و ثابت، فساد نیز در این قلمروها انحصاری بوده و همواره از چشم رسانه ها و عرصه افکار عمومی بدور می مانده اند. متاسفانه بسیاری از ادارات افغانستان در طی سال های گذشته به مثابه جزیره هایی از قدرت و در عین جال جزایر معماگونه انواع فساد نیز بوده اند. در این نهادها به همان میزان که فسادهای میلیاردی اقتصادی وجود داشته، هزاران فساد اخلاقی و جنسی نیز وجود داشته است.
عرصه ورزش یکی از فسادانگیزترین عرصه های فساد به خصوص درعرصه اخلاق بوده است. ورزش که باید به رشد اخلاقی جامعه کمک کند و یکی از مهم ترین فلسفه های وجود رشته های ورزشی در کشور تعمیق و رشد اخلاق جامعه است. اما همین عرصه متاسفانه در سال های گذشته بیش از هر عرصه دیگر دچار فساد بوده است. جنجال هایی که در مدیریت این نهادها وجود داشته تا فساد مالی و اکنون فساد اخلاقی بیانگر وجود انواع فساد در این عرصه است. جنجال بر سر مدیریت کمیته ملی المپیک تبدیل به یک غایله کلان شد که در نهایت مطابق میل زورمندان فیصله شد.
متاسفانه این جنجال ها و گزارش ها در مورد انوع فساد اخلاقی در ورزش اعتماد عمومی را ضربه می زند و دیگر کسی نمی تواند دختران و بانوان خویش را جهت رشد و تربیت آن ها به نهادهای ورزشی بفرستند. چرا که اعتماد ان ها نسبت به نهادهای ورزشی آسیب دیده و دیگر اعتماد به نهادهای ورزشی ندارند.
جنجال هایی که در روزهای اخیر صورت گرفت متاسفانه هم اعتماد عمومی را نسبت به نهادهای ورزشی خدشه دار کرد و هم اعتماد به نفس زنان را برای حضور در جامعه ورزشی کشور آسیب زد. امید است که نهادهای عدلی و قضایی عادلانه با این موضوع برخورد کنند و نتایج تحقیقات و نظرات خویش را برای جامعه به نشر بسپارند. اگر این مورد هم تحت تاثیر قدرت قدرتمندان به فراموشی سپرده شد، بدون شک فاصله ها میان مردم افغانستان و نهادهای دولتی بیشتر خواهد شد و عده ای خاص از زیر بار این مسولیت بزرگ شانه خالی خواهند کرد. باید کسانی که در این فساد دست داشته اند به مردم معرفی و مجازات شوند. تا شاید آرامش روانی و اعتماد عمومی به جامعه و به خصوص جامعه ورزشی کشور برگردد.
Comments are closed.