انتظار خلق سر در گریبان افغانستان، رهایی از هراس دوباره است. اما فاجعۀ انسانی پشت سرهم تکرار می شود.هرکس در هرگوشه ای از این خاک ماتم زده که کشته شود فرزند همین سرزمین است، چه در غزنی باشد، چه در دشت برچی، چه بغلان، در فراه یا بدخشان. قتل عام غزنی، به مثابۀ قتل عام تمام شهروندان افغانستان بود و به خاک افتادن تمام توانایی مدیریتی و اقتدار حکومت افغانستان نیز محسوب می شد. این بار نیز، با فاجعۀ کشتار نونهالان و جگر پاره های مردم در آموزشگاه موعود در غرب کابل، نه تنها لاله های امید مردم که تمام اقتدار امنیتی حکومت بازهم برزمین افتاد.از دشمن جز نفرت انتظار نمی رود. اما انتظار مردم از حکومت تأمین امنیت مردم است. سربازان نیروهای امنیتی کشورخود قربانی و ایثارگران حوادث افغانستان اند. دراین میان، تنها حکومت هرگز نتوانسته است مدیریت درست خود رادر تأمین امنیت جان و مال مردم به اثبات برساند. شهروندان به مدیریت امنیتی حکومت تردید دارند. با وقوع فجایعی پشت سرهم، این تردیدها در حال افزایش است. حکومت افغانستان، مقامات بلند رتبۀ امنیتی و جامعه جهانی در برابر خون های به ناحق ریخته ی مردم مسئول اند و باید پاسخ بدهند.
قتل عام¬های پی هم مردم بیگناه، هرگز بخشودنی نیست. مردم دست های را که مردم بی گناه را قتل عام می کنند و پشت هم فاجعه می آفریند هرگز نخواهد بخشید حتی اگر فرزند این سرزمین باشد یا برادران ناراضی این سرزمین. از دیگر جانب مردم، سهل انگاری حکومت را در تأمین امنیت مردم و مراکز آموزشی، نیز به هیچ وجه نخواهد بخشید. حکومت باید با مردم، با پروسۀ صلح و با بازی های مبهم سیاسی جنگ وصلح، تعیین تکلیف کند.
مردم هم اکنون در امتداد سایه های سنگین هراس به سر می برد. زیرا تکرار فاجعه احتمال وقوع حوادث را در این سرزمین افزون ساخته است. علت اصلی تکرار فاجعه، تکرار خطاهای هست که پیوسته از دیده پوشیده مانده اند. این چشم پوشی ها برای مسئولین امر، احساس مصئونیت خلق کرده است. تنها اما این خلق برهنه پاست که هیچگاه احساس مصئونیت نمی تواند.
کوچکترین حق خانواده قربانی، دریافت پاسخ دقیق پس از حادثه است. بی توجهی به این امر، بی احترامی به وارثین قربانی اند. فاجعه ریاست محافظت از رجال برجسته، حادثه خونین دهمزنگ، قتل عام شفاخانه سردار داود خان و دیگر قتل عام های عمومی، مردم را در برابر دشمن مشترک متحد و پایدار ساخت ولی ابهام در تحقیق این فجایع، جایگاه حکومت را در اذهان مردم خدشه دار کرد. دشمن از این وضعیت نهایت بهره می برد. حکومت گاهی نخواسته، بر جانب دشمن گام برداشته است.
مردم حق دارند که از حکومت پاسخ روشن بخواهند. دست دولت در این قسمت خیلی تهی و درمانده است. تقصیر را باید پذیرفت. عدم موفقیت دولت ها در ارائه پاسخ درست به مردم، اگر تقصیر نیست، شکست حتما خواهد بود. همین پیش فرض ها، تعهد حکومت را در بررسی فجایع انسانی، در برابر اذهان عمومی، خیلی ضعیف نمود می دهد.
حکومت وحدت ملی باید اما، این بار گام را استوار تر بر دارد و تعهدش را عملا نشان دهد تا باور مردم را به دست آورد. باور مردم تنها دارایی این حکومت است. حکومت این تنها دارایی اش را نباید به حراج بگذارد. پاسخ به افکار عمومی تنها راه کسب دوبارۀ باور عمومی است. شهروندان افغانستان در این صورت همیشه پشتیبان حکومت خواهد بود همچنان که تاکنون بوده است.
افکار عمومی از حکومت خواسته‌های روشن دارد. مدت هاست که رسانه ها، افکار عمومی را در برابر حکومت، روشن و صادقانه تبیین کرده اند. رسانه ها نیز به این باورند که هر آنچه که شنیده نشود فریاد است. حادثۀ غزنی از نظر شهروندان و نمایندگان این مردم، بعنوان یک سهل انگاری امنیتی تلقی می شود. حکومت و مقامات محلی غزنی باید به مردم و رسانه ها پاسخ روشن بدهد.
توقع واقعی مردم اینست که دولتمداران، نهاد های امنیتی و نظامی را دیگر ابزار چانه زنی و وجه المصالحه سیاسی نسازند و قدرت را با خون مردم و فاجعه های پی در پی انسانی سهمیه بندی نسازند. مردم وقتی به تعهد حکومت باورمند می شوند که حکومت نتیجه فاجعه اخیر انسانی و مالی را در شهر غزنی و غرب کابل صادقانه با رسانه ها در میان بگذارند و عوامل نفوذی دشمن و دست اندرکاران داخلی آن را به سزای اعمال شان برسانند. در شرایط اکنون، حکومت افغانستان در یک آزمون بزرگ قرار گرفته است که ادامۀ مسیر نادرست، ضرر جبران ناپذیر را در پی خواهد آورد. سیدآصف حسینی
Comments are closed.