افغانستان به لحاظ این که یک کشور جنگ زده و فقیر است به صورت طبیعی در برابر حوادث گوناگون آسیب پذیر می باشد. نباریدن برف و باران به دلیل زراعتی بودن کشور منجر به قحطی و خشکسالی می شود. بارش باران سبب جاری شدن سیل و تخریب مزارع، کشتزارها و خانه های مردم می گردد. از این که خانه ها و ساختمان ها اغلب خامه و گلی اند و یا از استندردهای لازم در برابر زلزله و حوادث طبیعی دیگر برخوردار نیستند، با اندک تکانی فرو می ریزند و از بین می روند.
علاوه بر حوادث طبیعی، جنگ و ناامنی نیز آسیب های جدی را بر زندگی و اقتصاد مردم وارد کرده و آن را از رشد و پویایی باز داشته است. جنگ چهاردهه است که زندگی جمعی مردم را در معرض تهدید قرار داده و میلیون ها انسان را به کشورهای خارجی آواره کرده و میلیون های دیگر را در داخل کشور جابجا کرده است.
در دو سال گذشته روند اجباری برگشت مهاجرین از کشورهای همسایه از یک سو و تشدید جنگ ها و خشونت ها از سوی گروه های هراس افگن از سوی دیگر، مشکلات بیشتری را بر مردم افغانستان تحمیل کرد. در این مدت صدها هزار تن از مهاجران به کشور عودت داده شد و صدها هزار تن دیگر به دلیل جنگ و ناامنی داخلی از مناطق شان آواره گردیدند.
طبیعی است که مهاجران و آسیب دیدگان حوادث طبیعی به کمک های فوری نیاز دارند و مردم انتظار دارند که دولت این کمک ها را بموقع برای آسیب دیدگان برساند و از تلفات و خسارات بیشتر بر مردم جلوگیری کند؛ اما همه می دانیم که دولت توان کمک به میلیون ها نفر از شهروندان نیازمند و بیجا شده را ندارد؛ بنابراین به ناچار باید از طریق سازمان ملل متحد و سازمان های حقوق بشری دیگر برای تأمین کمک های عاجل برای نیازمندان اقدام کرد. به همین دلیل است که دیروز حکومت افغانستان و دفتر هماهنگی کمک های بشری سازمان ملل متحد، برای کمک های بشردوستانه به این کشوردر سال 2018، 430 میلیون دالر فراخوان داده است. این کمک ها قرار است به 2.8 میلیون نفر که قربانی جنگ و حوادث طبیعی شده اند، توزیع شود.
آمار سازمان ملل نشان می دهد که در افغانستان بیشتر از 3.3 میلیون نیازمند وجود دارد که در دسترسی به مواد غذایی و خدمات صحی مشکل دارند. فصل سرما و برف باری های شدید در مناطق و ولایات کشور زمینه دسترسی تعداد زیادی از شهروندان فقیر را به خدمات صحی و مواد غذایی از بین می برد. لذا دولت اگر در آغاز فصل سرما این کمک ها را تهیه و به ولسوالی ها و ولایت ها انتقال ندهد، ممکن است جان بسیاری از مردم بخصوص کودکان، زنان و سالخوردگان با خطر روبرو شود.
با توجه به طبیعت خشن افغانستان، امکان کمک رسانی فوری در فصل زمستان برای نیازمندان بسیار دشوار و چه بسا نا ممکن می شود و این امر لزوم ارسال کمک های غذایی، پوشاکی و صحی پیش از فصل زمستان را ، چند برابر می سازد.
با توجه به شرایط سخت و دشواری که مردم افغانستان به آن روبرو می باشند، توقع این که مشکلات فقر و تنگدستی در افغانستان به زودی حل شود، زیادی خواهد بود؛ اما به هر حال حکومت آنچه را در توان دارد باید در راستای محرومیت زدایی و کاهش فقر و بیکاری در جامعه به کار بندد و با طرح سیاست های مؤثر و انجام پروژه های استراتژیک در ولایات مختلف حد اقل سطح محرومیت مردم روستاها را تنزل دهد.
اما حکومت برای کاهش بیجاشدگان داخلی متضرر از جنگ و خشونت، باید استراتژی جامع و روشنی را در رابطه با مبارزه با هراس افگنی اتخاذ کند. این استراتژی هرچند طی سه سال گذشته روشن تر شده و از آن ابهام زدایی شده است؛ اما در عرصه عمل هنوز هم برخورد یکسان از سوی نیروهای امنیتی در برابر هراس افگنان صورت نمی گیرد، این امر در انگیزه جنگی نیروهای امنیتی تأثیر منفی بجا گذاشته و روند مقابله با هراس افگنی را با دشواری های گوناگون مواجه می سازد.
استراتژی جنگ، تأثیر مستقیم روی نتایج جنگ می گذارد و سرنوشت جنگ را به نفع حکومت و یا هراس افگنان تغییر می دهد. چنانچه حکومت بتواند بجای استراتژی تدافعی، استراتژی تهاجمی را در پیش بگیرد و فعالیت های استخباراتی و اوپراتیفی را به منظور محدود سازی فعالیت گروه های تروریستی، بیشتر سازد، بدون شک مردم ما هر روز شاهد دست به دست شدن مناطق و در نتیجه جابجایی هزاران خانواده از یک شهر به شهر دیگر نخواهند بود. حفیظ الله زکی
Comments are closed.