اﺯ ﻳﻬﻮﺩ ﺳﺘﻴﺰﻱ ﻧﻴﺎﻛﺎﻥ ﺗﺎﻳﻬﻮﺩ ﭘﺮﻭﺭﻱ ﻣﺎ!
ﻭﻗﺘﻲ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﻭﺣﻜﻴﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﻓﺮﺩﻭﺳﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻭﺑﻴﺸﺘﺮ اﻳﻤﺎﻥ ﻣﻴﺎﻭﺭﻡ, ﺩﺭ ﺑﺨﺶ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ اﻳﻦاﺛﺮ ﺳﭙﻬﺒﺪ ﺷﻌﺮ ﭘﺎﺭﺳﻲ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩاﺳﺘﺎﻥ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﺷﺎﻩ ﺩاﺩﮔﺮ (ﺑﻬﺮاﻡ ﮔﻮﺭ) ﻣﻲ ﺭﺳﻴﻢ ﺗﺮاﻛﻢ ﭘﻴﺎﻡ, ﭼﮕﻮﻧﮕﻲ ﺣﺎﻛﻤﻴﺖ, ﻭﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺭﻋﻴﺖ ﺑﺎﺯﻋﻴﻢ ﻭ ﺩﺭﻛﻞ ﺗﻨﻮﻉ ﭼﻨﺪ ﺑﻌﺪﻱ اﻳﻦ ﺩاﺳﺘﺎﻥ ﻣﺨﺎﻃﺐ را ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺯ ﻫﺮ ﺑﺨﺶ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻋﺪاﻟﺖ ﮔﺮﻱ ﻭﻋﺪاﻟﺖ ﭘﺴﻨﺪﻱ اﻳﻦ ﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ.ﺑﻬﺮاﻡ ﮔﻮﺭ ﻳﻜﻲ اﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺁﻭاﺯﻩ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﺎﻫﺎﻥ ﺩاﺩﮔﺮ ﺩﺭ ﺑﺨﺶ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ اﺳﺖ ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﻳﻚ اﺯ ﺟﺎﻱ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﺷﺎﻫﻲ ﻋﺪاﻟﺖ ﭘﺴﻨﺪی ﭼﻮﻥ ﺑﻬﺮاﻡ و ﻣﺮﺩ ﺧﺴﻴﺴﻲ و ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪﻱ ﭼﻮﻥ ﺑﺮاﻫﺎﻡ ﻳﻬﻮﺩ ﺭا اﺯ ﻛﻴﻮﻣﺮﺙ ﺷﺮﻭﻉ ﺗﺎ ﻳﺰﺩﮔﺮﺩ, ﺑﻴﮋﻥ وﻣﺎﻫﻮﻱ ﺳﻮﺭﻱﺳﺮاﻍ ﻧﺪاﺭﻳﻢ. ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺭﻭاﻳﺖ فﺮﺩﻭﺳﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻬﺮاﻡ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻪ ﺑﺮاﻱ ﺁﺯﻣﻮﻥ ﺭﻋﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮاﻫﺎﻡ ﺟﻬﻮﺩ ﻗﺪﻡ ﻣﻲ ﮔﺬاﺭﺩ ﻓﺮﺩﻭﺳﻲ ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﺩاﺳﺘﺎﻥ ﺑﻬﺮاﻡ ﻭﺑﺮاﻫﺎﻡ اﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﮔﺮاﻥ ﺟﺎﻥ ﻋﺼﺎﺑﺮ ﺩﺳﺖی ﺑﺮاﻫﺎﻡ ﺭا ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ: ﺑﺮاﻫﺎﻡ ﻣﺮﺩﻳﺴﺖ ﭘﺮ ﺳﻴﻢ ﻭﺯﺭ= ﺟﻬﻮﺩﻱ ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﻩ و ﺑﺪ ﮔﻬﺮ.
اﻳﻦ ﭘﻠﺸﺖ ﺗﺮﻳﻦ ﻭﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮﺩ ﺗﺮﻳﻦ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﺑﻬﺮاﻡﺷﺎﻩ ﺭا اﺯ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻤﻲ ﭘﺬﻳﺮﺩ, اﻣﺎ ﺑﺎ ﭘﺎ ﻓﺸﺎﺭﻱ ﺑﻬﺮاﻡ ﺑﺮاﻫﺎﻡ ﻓﺮﻭ ﻣﺎﻳﻪ ﺑﺎﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮﻃﻲ ﻭﻱ ﺭا ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ی ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﺩ: ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﻱ اﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻨﮓ ﺷﺪ= ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﻲ ﺑﺮﮒ ﻭﺑﻴﺮﻧﮓ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺨﻮاﻫﻲ ﺯﻣﻦ= ﻧﺪاﺭﻡ ﺑﻪ ﻣﺮﮒ ﺁﺑﭽﻴﻦ ﻭﻛﻔﻦ. ﻫﻢ اﻣﺸﺐ ﺗﻮﺭا ﻭﻧﺸﺴﺖ ﺗﻮﺭا= ﺧﻮﺭﺵ ﺑﺎﻳﺪ ﻭﻧﻴﺴﺖ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﺮا. ﮔﺮ اﻳﻦ اﺳﺐ ﺳﺮﮔﻴن ﻭﺁﺏ اﻓکﻨﺪ= ﻭﮔﺮ ﺧﺸﺖ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺭا ﺑﺸﻜﻨﺪ. ﺑﻪ ﺷﺒﮕﻴﺮ ﺳﺮﮔﻴﻨﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻨﻲ= ﺑﺮﻭﺑﻲ ﻭﺧﺎﻛﺶ ﺑﻪ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﻛﻨﻲ. ﻫﻤﺎﻥ ﺧﺸﺖ ﺭا ﻧﻴﺰ ﺗﺎﻭاﻥ ﺩﻫﻲ= ﭼﻮ ﺑﻴﺪاﺭ ﮔﺮﺩﻱ ز ﺧﻮاﺏ ﺁﻥ ﺩﻫﻲ …. ﻭﺑﻌﺪ اﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺧﺴﻴﺲ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺑﻬﺮاﻡ ﺷﺎﻩ ﺳﻔﺮﻩ ﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻏﺬاﻱ ﺷﺎﻡ ﺭا ﺻﺮﻑ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﺑﻬﺮاﻡ ﺷﺎﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ : ﻫﺮﻛﻲ ﺩاﺭﺩ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭﺑﻪ ﻧﺎﺗﻮاﻥ ﻭﻧﺎﺩاﺭ اﻭﺭا ﻛﺎﺭﻱ نیﺳﺖ. ﻭﺑﻌﺪ ﺷﺮاﺑﻲ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺪ و ﺑﻬﺮاﻡ ﺭا ﻣﻲ گوﻳﺪ : ﺑﻴﮕﻤﺎﻥ ﻧﺪاﺭﻧﺪﻩ ﮔﺎﻥ ﺭا ﺷﺮاﺏ ﻣﻴﺴﺮ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻬﺮاﻡ ﺷﺎﻩ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺭا ﺩﺭ ﺳﺮاﻱ اﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﻓﺮﻭ ﻣﺎﻳﻪ ﺑﻪ ﺗﺸﻨﮕﻲ ﻭﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺭاﻧﺪ ﻭﺳﺤﺮ ﺁﻫﻨﮓ ﺭﻓﺘﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﺮاﻫﺎﻡ ﻳﻬﻮﺩ اﻭ ﺭا اﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﺎﺯ می ﺩاﺭﺩ ﻭﺑﻬﺮاﻡ ﺭا ﻣﺠﺒﻮﺭ می ﺳﺎﺯﺩ ﺗﺎ ﺳﺮﮔﻴﻦ اﺳﺐ ﺭا ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻲ اﻓﻜﻨﺪ ﻭﺑﻬﺮاﻡ ﺷﺎﻩ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ می ﻛﻨﺪ ﻭﺳﺮﮔﻴﻦ اﺳﺐ ﺭا ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺎﺭ ﺣﺮﻳﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ.
…ﻭﺑﻌﺪ اﺯﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻬﺮاﻡ ﺷﺎﻩ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﭘﺲ از ﺭﺳﻴﺪﻥ, ﺑﺮاﻫﺎﻡ ﻳﻬﻮﺩ ﺭا ﺑﻪ ﻛﺎﺥ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﺪ و اﻭ ﺭا ﺿﻤﻦﻧﻜﻮﻫﺶ ﻛﺮﺩﻥ ﺁﻧﭽﻪ ﺩاﺭ و ﻧﺪاﺭﺵ ﺭا ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ وﺑﻪ ﻟﻨﺒﻚ ﺁﺑﻜﺶ ﻛﻪ اﺯ ﺑﻬﺮاﻡ ﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﭘﻮﻝ ﻣﺸﻚ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ی ﺧﻮﺩ پﺬﻳﺮاﻳﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. ﻭﺗﻨﻬﺎ ﻣﻘﺪاﺭﻱ ﻛﻤﻲ ﺭا ﺑﺮاﻱ ﺧﻮد ﺑﺮاﻫﺎﻡ ﺧﺴﻴﺲ ﻭا می ﮔﺬاﺭﺩ ﻭﭼﻨﻴﻦ می ﮔﻮﻳﺪ: ﺳﺰا ﻧﻴﺴﺖ ﺯﻳﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮ ﺗﻮ ﺭا
ﺩﺭﻡ ﻣﺮﺩ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺭا ﺳﺮ ﺗﻮﺭا …
ﻓﺮﺩﻭﺳﻲ ﺩﺭﻳﻦ ﺩاﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺧﻮﺩ ﮔﻮﺵ ﺯﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ گاﻫﻲ ﺑﺎﻳﻬﻮﺩ ﺳﺮ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﻧﺒﻨﺪﻳﺪ. اﻳﻦ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲﻫﺎﻱ ﻛﻪ اﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ اﻳﻦ و ﺁﻥ ﺁﻣﺪﻩ اﻧﺪ ﻣﮕﺮ اﺯ ﻭاﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﺮاﻫﺎﻡ ﻳﻬﻮﺩ نیستند؟
Comments are closed.