بیکاری از عمده‌ترین چالش‌هایی است که فراروی شهروندان کشور، به ویژه نسل جوان قرار دارد. بیکاری سبب گردیده تا بسیاری از شهروندان در حالی که مدارک تحصیلی شان را به دست دارند، این سرزمین را ترک گفته و با وجود تمام خطرات، راهی کشورهای بیرون شوند که متاسفانه عده‌ای در کام ماهیان بحرها فرورفته وعده‌ای هم با تمام مشکلات و در حالت بی‌سرنوشتی به سرمی‌برند. بیکاری سبب گردیده تا میزان سطح سواد و تحصیل در مملکت به کاهش رو یابد و بسیاری از جوانان و نوجوانان دست از تحصیل بردارند. بیکاری سبب سرخوردگی و افسردگی جوانان گردیده است.
بیکاری مشکلی است که نه تنها نسل جوان به آن مواجه است، بلکه همه اقشار مختلف این مملکت از آن رنج می‌برند که این خود باعث می‌گردد تا خشونت و ناامنی، اختطاف‌ها، رهزنی و… در کشور افزایش یافته و عده زیادی هم به اعتیاد مواد مخدر روآورند. اختطاف‌های شبانگاهی که در کوچه و پس‌کوچه‌های شهر کابل صورت می‌گیرد و عاملین قضیه در بدل پول، حاضر به رهایی اختطاف شدگان می‌گردند؛ عمده‌ترین عامل این رویدادها و جنایت‌های ضدانسانی، بیکاری شهروندان کشور و عدم توجه لازم مسئولان درجه اول حکومتی در راستای اشتغال‌زایی‌اند. بیکاری عامل تمام بدبختی‌ها در کشور تلقی گردیده که دزدی، قتل، غارت، فساد و… ریشه در بیکاری دارد. سوال اساسی این جاست که پدیده نافرجام بیکاری ناشی از کدام عوامل است و چرا بیکاری در کشور بیداد می‌کند؟ شاید عوامل متعددی در افزایش بیکاری دخیل باشد؛ ولی مهم‌ترین آن، عوامل ذیل‌اند:
ناامنی: جنگ و ناامنی در کشور سبب گردیده که در اکثر ولایات کار و بازسازی از رونق بازماند و حتا بسیاری از جوانان و تحصیل یافتگان با وجود تمام مشکلات بیکاری در ولایت‌های که امنیت تامین نمی‌باشد، حاضر به کار نیستند.
کمبودی سکتورهای خصوصی: در بسیاری از کشورهای رو به انکشاف، شاید بیشتر از 50 درصد باشندگان آن در بخش‌های خصوصی مصروف کار باشند ولی در افغانستان اکثرا امروز فقط بخاطر کاریابی به دروازه‌های ادارات دولتی رومی‌آورند و تنها دروازه‌های ادارات دولتی تک تک می‌شود، در حالی که ظرفیت جذب تمام نیروهای بشری را ادارات دولتی ندارند. اگر کمپنی‌ها و شرکت‌های خصوصی در افغانستان فعال گردد و پروژه‌های زیربنای و کار درازمدت راه‌اندازی شود، مشکل بیکاری فروکش خواهد نمود.
علی زاده
Comments are closed.