نهادهای مبارزه با حوادث ناکارآمد اند!/ هویدا

نهادهای مبارزه با حوادث ناکارآمد اند!
نزدیک به نیم قرن نابسامانی، آشوب و جنگ در افغانستان، زیربناهای این کشور را خراب کرده است. پس از طالبان، کشوری نیمه ویرانه با مشکلاتی بی شمار باقی مانده بود. حکومتی دموکراتیک که بر ویرانه های کشور بنا شده بود، نیز پس از اولین سالهای وجودش، نشانه های رفتن به سوی بیراهه را به نمایش گذاشت، و اقتصادی وابسته و حکومتی با اداراتی شدیدا فاسد، امید هر نوع بازسازی و آبادانی از کشور را گرفت. آخرین روزهای حکومت گذشته، ناقوس های هشدار از ناامنی، فقر، جنگ، فساد اداری بیشتر و … به صدا در آمده بود.
برنامه ریزان اقتصادی و سیاسی و اجتماعی در این کشور، هر کدام بیشتر به اولویت هایی پرداخته اند که برای خودشان و یا سمت و جناح شان مهم بوده است. زیربناها همچنان ویرانه باقی مانده است، برنامه های بی هدف، بی سرانجام، بی بازده در سراسر کشور با استفاده از پول های بادآورده کمک های جهانی به اجرا در آمد، اما این برنامه ها همچنان که از اول نیز هدفی نداشتند به جای نرسیدند و تغییری در زندگی مردم آورده نتوانستند.

برنامه هایی همچون همبستگی ملی که میلیونها دالر به مصرف رسانید، به جای ساختن روستاها و امکانات روستایی، در کارهای بی هدفی پول به مصرف رسانیدند. صدها هزار دالر در پروژه هایی به مصرف رسانیدند که نتیجه ای برای آن ها تعریف نشده بود و در بسا موارد حتا به دامن زدن اختلافات میان مردم و روستاها نقش داشته است.
افغانستان کشوری است که همواره در معرض حوادث طبیعی بوده است و هر فصل سال تهدیدی برای طبیعت و جان و مال مردم افغانستان است. بهار و آب خیزی ها و سیل و طوفان جان مردم را تهدید می کند، تابستان با آفت های طبیعی، زمستان با برفکوچ ها و سرمای شدید.
دولت افغانستان برای مبارزه با حوادث اداره ای مستقل داشت که آن را تا سرحد وزارت نیز ارتقا داد اما هرگز این اداره و وزارت برنامه ای برای مبارزه با حوادث افغانستان که بتواند جوابگوی مردم کشور باشد ندشته و ندارد. به گمان اغلب این اداره حتا از دسترسی به اطلاعات کامل و دقیق از حوادث کشور ناتوان است و توان پیش بینی دقیق آب و هوای کشور را برای چند هفته ندارد، چه برسد به  اینکه بتواند نقشه و راهکاری برای مبارزه با حوادث داشته باشد.
ادارات محلی بی کفایت نیز در ادامه این سلسله سبب شده اند تا وسعت تخریب های حوادث طبیعی به بیشترین حد آن برسد. در روزهای اخیر که باران های شدید و سیلاب های ویرانگر دهها ولسوالی در کشور را متضرر ساخته است، میزان ناکارآمدی ادارات محلی و همین طور ادارات مرکزی مبارزه با حوادث را می توان تخمین زد. والیان و ولسوال ها در بلاتکلیفی و ادارات مرکزی نیز سکوت اختیار کرده اند و حتا میزان دقیق خساره ها را نمی توانند برآورد کنند.
در حالی که تهدیدها به بالاترین حد خود رسیده است، ادارات دولتی نه تنها اقداماتی برای حفظ جان و مال مردم نداشته اند بلکه حتا در دادن هشدارها به مردم نیز ناتوان بوده اند. این ادارات حد اقل می توانستند به مردم در مورد بروز سیلابها هشدار بدهند، تا مردم اقدامات پیشگیرانه ای اتخاذ کنند.
در حال حاضر نیز که میزان خسارات جانی و مالی مردم وسعت بیشتری یافته است، دولت و ادارات محلی باید تدابیری برای جلوگیری از گسترش آسیب ها و همچنین جبران خسارات رسیده به مردم باشند. در این میان خانواده ها زیادی هستند که تمامی مال و دارای و بعضی نیز شماری از اعضای فامیل خود را از دست داده اند و شدیدا نیاز به کمک های فوری و جدی دولت و سازمان های امداد رسان دارند. (هویدا)