در روزهای اخیر عرصه سیاسی کشور شاهد تلاش ها و کوشش هایی است که نشان دهنده صف آرایی جدید سیاسی می باشد. در روزهای گذشته در ارتباط با اوضاع جاری کشور حداقل تا هنوز دو ائتلاف عمده سیاسی اعلام موجودیت کرده اند. در نخست برخی از چهره ها و جریان های سیاسی و جهادی ائتلاف جدیدی را بوجود آورده و بنام شورای حراست و ثبات افغانستان اعلام موجودیت نمودند، پس از آن بخش دیگری از نیروهای سیاسی و جهادی تشکل دیگری را فراهم آوردند و بنام شورای عالیِ احزابِ جهادی و ملیِ کشور اعلام موجودیت نمودند. صف آرایی های سیاسی هرچند در عرصه سیاست هر کشور و جامعه ای یک امر طبیعی شمرده می شود، اما نمی توان نادیده انگاشت در برخی موارد صف بندی های سیاسی و اعلام موجودیت تشکل های سیاسی نشان از تغییر و دگرگونی در اوضاع سیاسی و اجتماعی آن جامعه و کشور دارد. بدین جهت می توان اظهار داشت که اعلام ائتلاف های جدید و صف بندی های جدید سیاسی نشان از تغییر و فرازونشیب تند در جامعه ما و عرصه سیاسی کشور دارد. بر همگان روشن است که در تشکیل حکومت وحدت ملی متاسفانه روند سیاسی جامعه آنگونه که انتظار می رفت بسوی ثبات و آرامش پیش نرفت. از جانب دیگر مسئله حکومت داری خوب و مبارزه با فساد علی رغم کوشش های ظاهری تاکنون نه تنها نتیجه بخش نبوده، بلکه متاسفانه دست مافیای اقتصادی و اداری و سیاسی هنوز بازتر گردیده است. مسئله امنیت نیز در کشور هر روز دچار بحران گردیده و دایره امنیت برای عادی ترین شهروند کشور در امن ترین نقطه کشور هم چون پایتخت مسئله ساز و نگران کننده شده می رود. فقر و بیکاری و مهاجرت هم وطنان به خارج هر روز دامنه های گسترده تر و فاجعه بارتری بخود می گیرد. هم اکنون ده ها هزار جوان تحصیلکرده در دوره های صنوف یازده و دوازده و دانشگاه ها در مسیر هجرت و فرار از وطن قرار گرفته اند. آن شمار از تحصیلکردگان که هنوز در وطن باقی مانده اند هم چنان بیکار هستند و صدای شان نیز بگوش شنوایی نمی رسد. هم چنین طیف های سیاسی گوناگون نیز نسبت به روند جاری و وضعیت سیاسی ناراضی بوده و از آینده کشور و نظام سیاسی اظهار نگرانی می نمایند. بخصوص این که تاکنون بسیاری از پروژه های ملی و موضوعات اساسی ملی هم چون مسئله انتخابات پارلمانی و توزیع تذکره الکترونیکی و رفع مسئله سرپرستی ها و… هم چنان در هاله ای از بلاتکلیفی قرار دارد.
بنابراین مجموع مسایل یاد شده سبب گردیده است که بخشی از نیروهای سیاسی کشور دست به کار شده و تلاش هایی را برای صف آرایی سیاسی برای بهبود بخشیدن به وضعیت امروز و فردای جامعه به راه اندازند. در شرایط کنونی بارِ دیگر ایتلاف‌های تازه در حالی اعلام موجودیت نموده اند که در یک سال گذشته، از زمان اعلام حکومت وحدت ملی حداقل صحنه سیاستِ کشور، از وجود و حضور ایتلاف های سیاسی خالی بوده است. بر بنیاد آنچه گفته شد هرچند از اظهار و جود ائتلاف های جدید و صف بندی های سیاسی استقبال نموده و آن را می توان نوعی پویایی و زنده بودن جامعه در عرصه سیاست تلقی کرد، ولی بر اساس برخی تجارب از گذشته از یاد آوری بعضی نکته ها نیز در ارتباط با تشکل های جدید سیاسی و صف بندی ها نمی توان بی توجه عبور نمود. تجارب گذشته فعالیت های سیاسی و صف آرایی های جریان های سیاسی ایجاب می نماید که برای بهبود بخشیدن به این نوع از فعالیت ها یک ارزیابی دقیق و آسیب شناسانه داشته باشیم. در این ارزیابی باید مشخص گردد که صف بندی های سیاسی جدید برمحور کدام منافع شکل یافته اند؟ آیا گردهم آمدن آنان حول محور منافع مشترک تا چه اندازه بنیادین می باشد؟ آیا این صف بندی ها فقط یک حرکت مقطعی و بسیار کوتاه مدت نخواهد بود؟ آیا با نزدیک شدن به زمان های انتخاباتی این ایتلاف ها بسادگی از هم نخواهد گسیخت؟ و… البته از یک واقعیت ناخوشایند دیگر نمی توان چشم پوشید که یکی از ویژ‌گی‌های کشورهای در حال گذار یا توسعه نیافته همین است که بی‌ثباتیِ د رهمه عرصه ها از جمله در عرصه صف بندی های سیاسی نیز وجود دارد. اما مهم آنست که کوشش گردد تا بر چنین کاستی غلبه نموده و آن را رفع کرد.
بنابراین همانطور که در آغاز اشاره گردید شوراها و ایتلاف‌های بسیاری در طی سال‌های گذشته به وجود آمدند، اما در همان مراحل اولیه کار به دلیل کاستی های یاد شده و نیز وجود اختلاف‌ها و دیگر عوامل و زمینه ها بسادگی از هم متلاشی شدند. حال اگر به چهره‌ها و جریان هایی که ایتلاف ها و صف بندی های جدید سیاسی را پی ریزی نموده اند بنگریم هویت و گذشته آنان برای مردم ناشناخته نیستند. بخصوص این که اغلب آنان در طی سال های گذشته در سیاست و حکومت داری کشور بگونه ای نقش کلیدی داشته‌اند و اکثریت‌شان هم از کارگزاران گذشته دولت بوده‌اند. بنابر این اکنون مردم در پی این نیستند که ایتلاف ها وصف بندی های سیاسی فقط در اسم چگونه بوجود آمده اند بلکه برای شان این مهم است که بدانند این چهره ها و جریان های شناخته که به زعم خود شان از سردرد و نگرانی نسبت به آینده کشور و نظام سیاسی گردهم آمده اند تا چاره جویی و چاره سازی نمایند چه طرح و برنامه ای را برای بهبود بخشیدن به وضعیت سیاسی متشتت و از هم گسیخته سیاسی کشور در دست دارند؟ آنان برای این که کشور بیش از این در کام بحران فرو نرود چه می توانند؟ و چه برنامه و دستور کاری در برابرِ آن قرار دارد؟ زیرا به تجربه ثابت شده است که انتقاد از وضعیت موجود، نه تنها حرفِ تازه ای نیست؛ بلکه سال‌هاست که برخی نقش منتقد را بازی کرده اند و در مواردی متاسفانه پیامد منفی هم داشته است.
بدین جهت انتظار برده می شود که صف بندی های جدید سیاسی در قالب شورا یا ایتلاف و…. در نخست از درونِ جامعه سربلند نماید تا بتواند به صدای مردم تبدیل شود. دیگر آنکه برای بیرون رفت از وضعیت نگران کننده جاری برنامه های واقع بینانه وعادلانه روی دست داشته باشد، مهم تر از همه این که این ایتلاف ها و شورا ها بتوانند روحیه ملی و همدلی را در جامعه زنده سازند، نگذارند که این صف بندی های سیاسی بدل به صف بندی اجتماعی و قطب بندی های تازه تری گردد تا عمق و دامنه شکاف های اجتماعی و سیاسی را افزایش دهد. به تعبیر دقیق تر باید گفت که شوراها و ایتلاف های ایجاد شده فقط در پی کسب قدرت اما بدون برنامه و تعهد نباشند، هم چنین اهداف ملی در نزد آنان تابع امتیاز طلبی های شخصی و جناحی قرار نگیرد.
در نهایت می توان گفت که وجود نیروهای سیاسی در قالب ایتلاف و شورا و صف بندی های سیاسی برای حکومت و جامعه یک ضرورت اسا
سی است، بخصوص در زمینه ایجاد توازن و نقد سیاست‌ها و کارکردهای حکومت بسیار مفید و ضروری می باشد. از جانب دیگر خوش بختانه در قانون اساسی کشور نیز بر این مسئله تاکید گردیده است که شهروندان حق دارند فعالیت سیاسی و اجتماعی نموده و در ایجاد تشکل های سیاسی و اجتماعی و ایتلاف های سیاسی نیز از حق سیاسی برخوردار هستند. بنابراین هم حکومت مسئولیت دارد که بستر و فضای مساعد سیاسی و اجتماعی و قانونی این نوع فعالیت ها را فراهم گرداند و هم فعالان سیاسی بخصوص در شرایط حساس کنونی که کشور در یک بی ثباتی مطلق سیاسی قرار گرفته است، تشکل های ایجادشده خود را هرچه بیشتر و بهتر سازماندهی نمایند. آنان در این راستا بایستی شناخت درست و واقع بینانه از کاستی ها و چالش های موجود در جامعه و نظام سیاسی داشته باشند و به همین تناسب درک عمیق و فهم درست و مناسب از انتظارها و امکانات و شرایط داشته باشند و ضعف های مدیریتی در سطح کلان کشور را دریافت ه و برای رفع آن طرح و بدیل منطقی و منطبق با قانون و عدالت در اختیار داشته باشند. گمان برده می شود اگر ملحوظات یاد شده از سوی فعالان سیاسی رعایت شود امید برای بهبود بخشیدن به وضعیت ناپایدار سیاسی حداقل در کوتاه مدت خوش بینانه خواهد بود. (هروی)
Comments are closed.