در باب مساله قومیت
هرچند اندرین باب حرف زدن و دیدگاه ارایه کردن کار آسانی نیست. یا ستمی می شوی یا افغان ملت یا جاسوس ایران و یا نوکر ترکیه.
اتهام ها هرچه باشند، واقعیت مساله این است که انسان ها ناگزیر از تعلق به قوم اند و این تعلق به خواست خود آنها هم نیست و همچنان، ایشان نمی توانند که از تعلق به قوم ، هر وقت که خواستند ،خود را رها کنند.
در جوامع مدرن چند قومی، اقوام زیر عنوان هویت کلانتر دیگری به نام ملت قرار می گیرند و منافع و نیاز های مشترک خود را در قانون تعریف می کنند. و همین طور احساسات مشترک ملی شان را در سمبول هایی چون سرود ملی ، پرچم ملی، روزها و مناسبت های ملی ،قهرمان ملی و غیره متبلور می سازند.
و اما در افغانستان، شور بختانه هر قومی که دست برترپیدا می کند ، فکر می کند و می کوشد که نشان دهد، ملت هم به تنهایی او هست، قانون هم به خواست او باید ساخته شود، بیرق ملی هم باید نمایانگر وجهه ی قومی او باشد، سرود ملی و قهرمان ملی را هم او باید تعین تکلیف کند.
وقتی قضیه این طوری می شود، از هویت ملی، شعار میان تهی باقی می ماند و هویت قومی در مرکز اهتمام و توجه همگانی قرار می گیرد. مبارزه و دفاع از قوم، در قالب یک بحث منطقی ، توجیه پیدا می کند. چون همه فکر می کنند اگر به این محور جمع نشوند، نابود خواهند شد. متاسفانه ما امروز در همچو وضعیتی قرار گرفته ایم که حتی رهبران سیاسی، هراس دارند اگر کار قانونیی را بر خلاف میل رهبران قومی انجام دهند، دچار زوال قدرت خواهند شد. یعنی رهبر سیاسی در نشان دادن چهره ی ملی از خودش ناکام میماند! این قدر فاجعه سنگین است که بسیاری ازین داعیه داران قومی حاضراند که همه چیز این سرزمین نابود شود ولی برتری طلبی قومی آنها از مود نه افتد! و رهبران حکومت هم ناگزیرا باید دست و دامن آنهارا رها نکنند تا دوام قدرت شان تضمین شود.
در حالیکه هیچ قومی درین کشور قادر به تنها زندگی کردن نیست، چه رسد به تنهایی حکومت کردن، و ازطرفی این جدال قومی وسیله ی شده تا هیچ یک از اقوام این سرزمین روی امنیت و آسایش را نبینند وآب همیشه به آسیاب دشمن بریزد.
و عده یی بهره کش و مزدور، یا تیکه دار، ازین حالت به نفع بقای سیاسی خود همیشه استفاده جویی کنند .
بهر صورت چون درین آشفته بازار، به نظر من چیزی به نام ملت ( حالا هرچه نامش را بگذارید )، به معنای درست کلمه وجود ندارد و همه چیز را سهمیه ی قومی تعین می کند، بهتر است تا رسیدن به مرحله ی احساس مشترک ملی یا همان ملت شدن، در بحث وجود طبیعی اقوام ، مسایل ذیل را در نظر داشته باشیم.
1 : به نام اعاده ی حق خویش به حق دیگران تجاوز نکنیم؛
2 : برای اغوای فکر دیگران، از واقعیت های مسلم قومی در کشور، چشم پوشی نکنیم؛
3 : آن قدر به تعصب کور روی نیاوریم که مجبور باشیم خواسته و ناخواسته، هر نالایقی را قوم خودگفته به پایش سجده کنیم. زیرا بسیاری از آنهایی که به قوم من و تو هم تعلق ندارند آدمهای شایسته ی هستند. بهتر است شایسته ها را بدون در نظر داشت تعلق به این و آن، سرمایه ی سرزمین خویش بدانیم.
4 : کسانی که از ترس نابودی هویت قومی شان مبارزه می کنند، کار بجا و معقولی انجام میدهند مگر، تحقیق کنیم که زیر کاسه نیم کاسه نباشد.
من از زدو خورد نا آگانه ی قومی سخت متنفرم اما از آنهایی که واقعن، چه این قوم یا آن قوم برای اثبات حقانیت شان تلاش می ورزند، خوشم می آید چون ریایی در کارشان نیست ونتیجه ی بحث و جدل شان، به شفافیت بیشتر تاریخ و تعامل اقوام کمک می کند و رهنمودی می شود برای امروز و آینده ی که اگر قرار باشد اقوام ساکن این سرزمین درکنار هم زندگی کنند . ولی از روشن فکر نماهایی که بهر دول بی موجب می رقصند ، گاهی به میخ می کوبند و گاهی به نعل ، تاجیره ی از قدرت بدست آورند بیزارم.
به این که مسلمانم، تاجک ام و فارسی صحبت می کنم خوشحالم و هر کس اتهامی به من میزند به آنچه که در من است ازش سپاس گزاری می کنم.
به سایر اقوام و اقشار کشور سخت احترام قایل ام در صورتی که (آن دیگران را از آن خویش نخواهند). باید هرکسی به حق خودش قایل باشد.
این مطلب را نوشتم برای این که فکر می کنم ادامه ی جنجال بر سر درج و عدم درج واژه ی افغان در شناسنامه ی الکترونیکی و بی تفاوتی رهبران ارشد دولت و حکومت در باب حل این مساله ، ممکن است به تنهایی، بهانه و وسیله ی شود به دست آنهایی که در صدد تجزیه ی این کشور اند!!! این موضوع اگر مقدمه ی کار هم باشد، مقدمه ی خطرناکیست، درایت سیاسی می طلبد تا جلو فجایع بیشتر گرفته شود.
برنا صالحی
Comments are closed.