این سرزمینِ قهرمان‌ پرور چقدر بی‌قهرمان است!

میدان‌های هوایی، مهم‌ترین محلاتِ استراتژیکِ برای دولت‌ها به شمار می‌روند. میدان هوایی، دروازۀ ورودی و خروجی دولت‌ها به جامعۀ بین‌المللی است. فرودگاه‌ها دهلیز های «برگشت»‌ها و «رفتن»‌های شهروندان هستند که گهی با دل پر از امید می‌‌آیند و گهی با دیدۀ پر اشک می‌روند.
از این رو دولت‌ها تلاش می‌نمایند تا در انتخابِ نام میدان‌های بین‌المللی دقتِ شگرفی انجام دهند. در این «نام» بودن‌ها و نبودن‌های یک ملت گره خورده است. گاندی، لوترکنگ، ماندیلا، واشنگتن، اتا ترک، موناس، چه‌گوارا، پاتریس لوممبا و لومانوسوف از نام‌های هستند که بر فرودگاه‌های جهان گذاشته شده اند. این نام‌ها ملت‌هایی را ساخته اند و دولت‌هایی را به جهان شناسایی کرده اند.
من هرباری که از کابل می‌روم یا به کابل می‌آیم به نام میدان هوایی بین‌المللیِ بزرگ‌ترین شهر افغانستان فکر می‌کنم. امروز از همان روز ها است. گاهی فکر می‌کنم به سرزمینِ مافیای مواد مخدر، سرزمینِ حاکمان فساد و سرزمین طالبان، برادران حامد کرزی آمده ام. هر زمانی که از این شهر می‌روم دوباره همین تصویرِ هیولاهایی ذهنم را اذیت می‌کند و خودم را شهروند حقیر شده‌یی احساس می‌کنم.
آیا اهدای یک منزلِ مجلل در مهم‌ترین و گران‌ترین محل شهر کابل به رییس جمهور بازنشسته که از متمول‌ترین خانواده‌های افغانستان است، آیا اهدای تندیس‌های پی‌درپیِ افتخاری «قهرمان آزادی بیان»، آیا حضور گسترۀ بسته‌گان رییس جمهور بازنشسته در لایه‌ های حاکمیت، آیا خدمات همه‌جانبۀ لوژیستیکی برای حفاظت خانوادۀ رییس جمهورِ بازنشسته، آیا تامیناتِ سامان‌یافته و پر خرچ امنیتی برای رییس جمهور بازنشسته کافی نبودند تا به پاسِ «خدمات شایستۀ» فضیلت‌مآب حامد کرزی {به قول فاروق وردک} نثارِ دست‌آوردهایش می‌شد؟
وقتی روزانه، کم از کم چهل تن از سربازان جوان کشور به‌دست برادران ناراضی رییس جمهور کرزی سر زده می‌شدند{به قول داکتر سپنتا}، وقتی سالانه شهروندان افغانستان بیش‌تر از دو ملیارد دالر به دولت رییس جمهور کرزی رشوه می‌دادند، وقتی افغانستان تحت رهبری رییس جمهور کرزی، دومین جای در فساد اداری را در جهان کسب کرد، وقتی نهادهای قضایی‌اش برای شهید شدن عدالت، دالر طلب می‌کرد،{بنا به گزارش سالانۀ سازمان شفافیت بین‌الملل} و بلاخره وقتی که فرصت کلان «تغییر» فدای آمیزه‌ها و غریزه‌های ندانم‌کاری‌های ریس جمهور بازنشسته گردید، چه‌گونه می‌توان رهبر هم‌چو دولتی را به‌جای دادگاه بر «سر» شهروندان کشور نشاند؟
میدان هوایی بین‌المللی کابل به نام حامد کرزی مربوط یک ملت است. ملتی که مانند من هشت ملیون شهروندِ آواره در جهان دارد. برخی از این آواره‌گان می‌آیند و می‌روند و با هر رفت‌وآمد «کوچک» می‌شوند. هر باری که از کابل به اروپا بر می‌گردم، گلویم ورم می‌کند و برای خودم غصه می‌کنم.
خدا نگه‌دارت کابل
پی‌نوشت: این یادداشت را در سالون انتظار فرودگاه کابل، پیش از پرواز به سوی اروپا نگاشته شد.
ملک ستیز