از افزایش بحران تا نیاز جدی اجماع ملی و بین المللی

در روزهای اخیر، اوضاع سیاسی، اقتصادی و امنیتی کشور درب دترین شرایط قرارگرفته است.
در این میان مردم که سالهای سال رنج مصیبت و بدبختی را تا عمق وجودخود چشیده و تاآخرین توان بشری تحمل نموده اند، باردیگردر پریشانی و نگرانی فزاینده قرارگرفته اند. درست بیش از یک دهه پیش، مردم ما با سقوط حاکمیت طالبان و پایان یافتن جنگ های خونین تنظیمی و استقرارنظام جدیدسیاسی درکشور، آرزوهای تاریخی خودرا درآستانه تحقق میدانستند و رویاهای شیرینی را در سرمی پروراندند.
 اما اینک پس وجود حمایت های وسیع بین المللی که صورت گرفت، ابرهای تیره وتاربحران وناامنی همانند چتربزرگ اما هراس انگیز برزندگی مردم ما سایه انداخته است.
ادامه جنگ و خشونت، وقوع عملیات های انتحاری، سوزاندن مدارس و کتابخانه ها، تهدید وحتا قتل دختران برای جلوگیری ازتحصیل، مسدود ساختن مدارس به ویژه مدارس دخترانه، مخالفت وایجاد موانع جدی برسرراه حضوروفعالیت زنان درجامعه،‌ رخت بربستن نظارت واجرای قانون درساختار اداری، غیبت عدالت وانصاف ازنهادهای عدلی و قضایی، افزایش رشوه خواری وگسترش روابط غیرقانونی در ادارات، بی توجهی به روند بازسازی درکشور، عدم رونق اقتصادی وافزایش شدید فقروبیکاری در جامعه، نادیده انگاشتن معیارشایسته سالاری درتقرراشخاص، عدم برخوردقاطع با مجرمین وخاطیان از قانون،‌ عدم موفقیت لازم درایجادیک اردو وپولیس ملی بر اساس برنامه تعیین شده، بی کفایتی حکومت ووزرا در انجام مسئولیت،‌ و…..خلاصه کلام اینکه با سپری شدن بیش از یک دهه، هنوزافغانستان صاحب یک دولت باثبات و مقتدر نشده است. گذشته ازتغییرات بسیارسطحی، هیچگونه تغییرجدی واساسی در زندگی مردم رونما نگردیده است، بلکه در شرایط کنونی روند اوضاع سیرنزولی و یاس آوری را در پیش دارد.  علاوه برمواردیادشده که حاکی ازوجود بحران وعدم ثبات درکشورمی باشد، متاسفانه نه تنهاتدابیربرای مهارآن صورت نگرفته است بلکه بخاطرعدم احساس مسئولیت واتخاذسیاست هاوشیوه های مغایربامنافع ملی ومصالح کشوربه این بحران بیش ازپیش دامن زده می شود. تعجب آورتراینکه این عمل نه تنهاازسوی طالبان و گروه های نوظهور تروریستی هم چون داعش و تروریست های خارجی ومخالفین امنیت وثبات درکشور دامن زده می شود،‌بلکه ازجانب کسانی ومقام هایی که براساس رای مردم برکرسی قدرت تکیه زده اند وباتمسک به قانون واداره در موقعیت برنامه ریزی، تصمیم گیری واجرایی کشورقرارگرفته اند.
آنانی که باید بیش ازهمه وپیش ازدیگران خودرا ملزم به رعایت قانون و انجام مسئولیت نمایند، آنانی که بیش ازپیش دغدغه ونگرانی تامین امنیت واداره کشور را داشته باشند؛‌ متاسفانه پیش ازهمه وراغب ترازهمه درنقض قانون وگریزازمسئولیت پذیری ومتزلزل ساختن وضعیت امنیتی جامعه و ناکارآمدی اداره تلاش می نمایند.
سیاست وکارکرداینگونه دولتمردان وتصمیم گیرندگان کشورسبب گردیده است که رخنه ایجادشده درکشوروساختارنظام سیاسی روزبروز وسیع ترگردد.
دراین میان مخالفین بویژه طالبان و گروه های تروریستی ازآن بخوبی بهره برداری نمایند. نابسامانی ها و ناهنجاری های گوناگون، همه شئونات و زوایای کشور را در برگیرد. بروخامت اوضاع روز تا روز افزوده شود بگونه ای که امید اصلاح را بسیارضعیف وکمرنگ سازد.
درحالی که دشمن امروزتا داخل شهرها و حتا پایتخت نفوذ نموده است، کشور بدون وزیر جنگ می باشد! بی نظمی و قانون شکنی، تمردازدستوروکارشکنی درامور به یک امررایج ومعمولی بدل شده است! بسیاری از نهادهای حکومتی به صورت سرپرست اداره می گردد! نزاع و کشمکش بر سرامتیازهای سیاسی و موقف های پول آور به قیمت ناامنی اجتماعی و امنیتی کشور ادامه دارد! نهادهای عدلی وقضای باداوری های غیرعادلانه و غیرمنصفانه، ظلم مضاعفی رابرمردم تحمیل می نمایند! فقروبیکاری بیرحمانه گلوی مردم را می فشارد! ناامنی وخشونت طعم زندگی را تلخ وتلخی مرگ را شیرین ساخته است! و صد تاسف که رهبران حکومت وحدت ملی بجای چاره جویی برای نابسامانی هایموجود به اختلافات بی بنیاد وشخصی خود دوام بخشیده.اند!حال باید پرسید اکنون چه چیزی برای کشورو اداره باقی مانده است، که درکام بحران غرق نشده باشد؟
بنابراین در شرایطی که شبکه های تروریستی و حامیان خارجی شان به فعالیت های تروریستی خود شدت بخشیده و بسیاری از بخش های کشور را ناامن گردانیده اند، هم چنین بخاطر سوء مدیریت و کشمکش های داخلی حاکمیت قانون و سیطره حکومت روزبروز تضعیف گردیده است، ایجاب می نماید که جهت پایان بخشیدن به وضعیت نگران کننده کنونی در سطح داخلی و بین المللی اجماعی صورت گیرد. در سطح داخلی حکومت و نیروهای سیاسی براساس اصول قانون اساسی و منافع ملی تمام فعالیت ها و کوشش های خود را بر سامان دهی اوضاع متمرکزسازند و دست از کشمکش ها و اختلافات فرعی و بی بنیاد بردارند؛ در سطح بین المللی نیز جبهه مبارزه با تروریزم و خشونت در منطقه و جهان را تقویت نمایند. اگر اکنون به فکر چاره و تدبیر امور نباشیم، چه بسا فردا بسیار دیر خواهد شد.