بعد از تشکیل حکومت وحدت ملی خصوصاً بعد از مشخص شدن کاندید وزیران انتقاد ها و صدا هایی بنابر عدم رضایت بعضی از شخصیت های جهادی کشور بلند شده است. گرچه در دور دوم انتخابات ریاست جمهوری تمام احزاب و شخصیت های مهم جهادی کشور حمایت خود را از دو تیم که در انتخابات شرکت داشت اعلان نمودند. به عباره دیگر احزاب جهادی و شخصیت های جهادی که در دور دوم انتخابات از تیم های انتخاباتی حمایت نمودند از موسسین حکومت وحدت ملی به شمار می روند.
تا حدی این انتقاد ها به جاهم نیست زیرا اگر یک مرور کوتاه به افراد شامل در حکومت وحدت ملی نمایم، دیده می شود تمام احزاب مهم جهادی در رده های مهم این حکومت دخیل استند. به طور نمونه افراد مهم و کلیدی از احزاب جمعیت اسلامی، هر دو حزب اسلامی، هر دو حزب وحدت و سایر اشخاص مستقل جهادی را می توان درین حکومت دید. یا هم اگر هفت نفر مقامات رهبری حکومت وحدت ملی را ملاحظه نمایم، به استثنای جنرال دوستم و اشرف غنی متباقی پنج نفر مسقیماً در جهاد افغانستان سهم داشته اند.
در مراسم تجلیل از 26 دلو روز خروج نیرو های ارتش سرخ از کشور بعضی از رهبران جهادی به ارتباط کنار زدن مجاهدین از قدرت اظهار تشویش نموده و آنرا جفا به مجاهدین و جهادگران کشور دانستند.
سوال اصلی اینجاست که چرا رهبران احزاب جهادی با وجود حمایت از هر دو تیم انتخاباتی ازین وضعیت شکایت دارند و می خواهند که در قدرت سهم بیشتر داشته باشند. چرا رهبران احزاب جهادی نتوانستند خود ابتکار عمل را بدست بگیرند و به شکل واحد در انتخابات شرکت نمایند. اگر واقعا این رهبران می خواهند که از حقوق مجاهدین مظلوم که نه بلند منزل دارند و نه موتر ضد مرمی دفاع نمایند چرا به شکل یک حزب و نهضت واحد در انتخابات شرکت نکردند. آیا این رهبران بخاطر اخذ امتیازات مادی به گروه های کوچک تقسیم شدند یا کدام هدف دیگر بوده است.
اگر هدف جهاد و اسلام باشد باید تمام مجاهدین بدون در نظر داشت ملاحظات لسانی، قومی و مذهبی تحت یک شعار و محوریت واحد که همان اسلام است جمع شده و متحدانه عمل نمایند، به جای اینکه از دیگران طالب قدرت و چوکی شوند، باید خود شان حکومت را تشکیل بدهند و دیگران نزد مجاهدین بخاطر سهیم شدن در حکومت بیایند، زیرا هنوز هم اکثریت رای مردم نزد همین احزاب و شخصیت ها می باشد.
هنوز هم فرصت است، اگر رهبران احزاب جهادی می خواهند که واقعا از جهاد و مجاهد دفاع نمایند، باید یک تحریک یا نهضت واحد اسلامی را بدون هر نوع تعصب لسانی، سمتی، قومی و مذهبی ساخته و در پنج سال آینده بین مردم کار نمایند و به صورت یک دست در انتخابات آینده ریاست جمهوری اشتراک نمایند و خود را در میزان قضاوت مردم افغانستان قرار بدهند.
قرار لست نشر شده وزارت عدلیه از میان 65 حزب ثبت شده بیشتر از 16 حزب از جلمه احزاب است که مربوط به رهبران جهادی و شخصیت های جهادی می شود. اگر هدف اسلام و جهاد است باید حداقل اکثریت این احزاب با هم یکجا شده یک نهضت یا تحریک قوی اسلامی را تشکیل دهند و در قضایای مهم ملی کشور نقش و موقف واحد و استوار داشته باشند.
قابل ذکر است که به ارتباط عملکرد و رفتار بعضی افراد که خود را مجاهد و قومندان جهاد می نامند نیز اصلاحات بیاید، مجاهد باید نمونه اخلاق، دینداری صداقت و ایمانداری باشد. در غیر آن مردم نظر به عملکرد همان چند فرد قضاوت خواهد نمود، و منتقدین مجاهدین نیز از آن سو استفاده خواهند کرد. ( امید بر اینست که اهل نظر و تحقیق موضع گیری های مشخصی را پیرامون مجاهدین واقعی و مجاهد نماها روی دست گیرند تا به همگان روشن شود که مجاهد کیست و مجاهد نماها چگونه اند. تردیدی وجود ندارد که امروز اکثریت مردم به خاطر منافع شخصی و تیمی شان با آنکه در همه جنایات و چور وچپاول دست دارند باز هم میخواهند از نام مقدس جهاد و مجاهدین سوء استفاده نمایند که این در نوع خود جنایت نا بخشودنی تلقی میگردد و اینکه چرا مجاهدین متحد نمیشوند به همه گان روشن است که دست مداخلات اجانب آنهارا نمیگذارد که متحد شوند چون از اتحاد و همدلی مجاهدین می هراسند).
عبدالواسع هیله من
Comments are closed.