عزای سخن

به مناسبتِ سالروز شهادتِ قهار عاصی

پائیز چیره گشت چـــــو بر نوبهـــــار ما
بشکست روزگــــار نهــــــال قهـــــار ما
دستِ سکوت بست ره ای ناله در گلو
بنشست بر عــــــــزای سخن روزگارما

فریادِ باغ بر لبِ دیوار جان سپرد
آتش گرفت دامنِ سبزِ چنار ما
خورشیدِ سوگوار ز اندوه برنخاست
تا بوسه اش زند به لبِ کوهسارِ ما
رندانِ شهرجمله نشستند در عزا
از غیبتِ حضورِ گرامی عیارِ ما
آن کو گریست با سخن از دردِ روزگار
با بیوه و یتیم و غریبِ دیارِ ما
حرفش ندای غیرت و آزادگی و شور
در حفظِ آنچه بود ورا افتخارِ ما
جادوی خامه اش ز تصور مرا فزون
وصفش بیرون ز حوصلۀ هر شعارِ ما
او سبز میشود چو سخن گوید از چمن
آتش شود، ز سوزِ دلِ داغدارِ ما
یک لحظه ، سال هاست به شعرش دمی که او
سر میکند غزل ز شبِ انتظارِ ما
دیگر کجاست او که بخواند سرودِ دشت
بر دخترانِ لاله و در بزمِ خارِ ما
یا سرکند ز چشمه و از جویها سرود
آرد به جوش زمزمۀ آبشارِ ما
برخیزد و به رقص بیارد پریوشی
در کُردهای گندم و هم در جوارِ ما
فریاد برکشد که به پا خیز هموطن
وقتی بدستِ غیر فتد اختیارِ ما
دستی شود ز مهر و زداید غبارِ غم
با حرفِ دل ز صفحۀ قلبِ فگارِ ما
گلگون شود به قامتِ بشکستۀ شهید
گوید سخن ز همتِ مردِ تبارِ ما

شریف حکیم