انتخابات قمار مبهم

مردم افغانستان یک دهه را با حکومت نسبتاً دیموکراتیک پشت سر گذاشتند، در این یک دهه همه با حقوق مساوی پای صندوق های رأی رفتند تا ریس جمهور شان را انتخاب کنند، حالا مهم نیست چگونه اما این کار نیز انجام شد. یک دهه گذشته نخستین حکومتی بود که در آن مردم به آرزو ها و اهداف دیرینه شان دست پیدا کردند. مردم دارای آزادی، حق و یک ملت رسمی بنام افغان از طرف حکومت اعلان شد. طبیعی است که در این چنین وضعیت مردم بعد از قرن ها تاریکی و بدبختی بیشترین سهم را از روشنی یک دریچه جدید می خواهند داشته باشند. در این میان کسانی نیز از بزرگترین و مهم ترین حق شان که کاندیدا شدن در پُست ریاست جمهوری کشور است استفاده کردند و در دو دور انتخابات گذشته خود را برای ریاست کشور نامزد کردند تا اگر توانسته باشند زمام امور مردم را به دست بگیرند و چند سالی بر مردم حکمرانی کرده باشند یا شاید کسانی هم بخاطر ایجاد تغییرات اساسی و بنیادین در کشور و رشد سطح فکری مردم میخواستند از کرسی ریاست جمهوری استفاده کنند.

مردم پس از انتخابات با وجود بعضی مشکلات امنیتی و اقتصادی در فضای نسبتاً خوبتری زندگی خویش را به پیش بردند و در طول این یک دهه افغانستان با تمام بحران های موجود در کشور و فشار های مخالفین راه صد ساله را پیمود و از لحاظ اقتصادی، امنیتی و علمی به یک درجه چشمگیری دست یافت. از آنجاییکه بعضی کشور های منطقه مثل پاکستان از جمله سرسخت ترین دشمن در تلاش نابودی افغانستان هستند و در طول تاریخ با نقاب دوستی از صداقت مردم افغانستان استفاده سوء کرده

اند، حکومت نیز با در نظر داشت وضعیت دفاعی و اقتصادی کشور استراتیژی خوبی را بخاطر منفعت مردم روی دست گرفت که از نظر من این می تواند مدال افتخاری باشد برای آقای کرزی در حالیکه عده ای آقای کرزی را بخاطر این سیاستش مورد نکوهش قرار می دهند و طالبان را که بزرگترین هدیه پاکستان برای افغانستان هستند برادران ناراضی وی می خوانند. اگر کمی واقع بینانه تر به این مسأله بپردازیم پس از سه دهه جنگ، بی خانمانی که هزاران انسان کشته و میلیون ها نفر دیگر نیز آواره شدند، اداره و رهبری یک کشوری مثل افغانستان که با هر گونه تهدید رو برو است کار آسانی به نظر نمی رسد. بزرگان ما سخن حکیمانه ای را از خود به جا گذاشته اند که می گویند برای بدست آوردن یک چیز چیزی دیگری را باید از دست داد؛ مردم افغانستان نیز تا هنوز به هدف اصلی شان که آزادی کامل، صلح، امنیت و برابری است دست نیافته اند و هنوز باید مبارزه کرد. ما به تازگی تهداب یک حکومت جدید را نهاده ایم و این قابل افتخار است برای مردم افغانستان که در کمترین زمان بیشترین استفاده را انجام داده اند، شاید چندین سال دیگر نیاز باشد تا ما چیز های را از دست بدهیم برای اینکه به اهداف واقعی خود دست بیابیم. امروز افغانستان همان قلعه نظامی دیروز است اما با کمی آرامش؛ با کوچکترین خطای سیاسی شاید افغانستان دوباره به دیروز خود برگردد. پس از سه دهه دربدری این ما مردم افغانستان هستیم که خواستیم جنگ را کنار گذاشته به سوی رفاه حرکت کنیم، این ما هستیم که خواستیم به صلح دست یابیم بناً اینبار نیاز است با عنصر صلح خود را مجهز کنیم و وارد میدان مبارزه برای رفاه شویم. از دید من امروز اگر آقای کرزی طالبان را برادران ناراضی خوانده و از آنها دعوت می کند تا با خانواده خویش بپیوندند بخاطر آرامش نسبی هست که بدست آورده ایم، بخاطریکه قرار

نیست ما دوباره با زبان تفنگ حرف بزنیم ولی باید بپذیریم تا زمانیکه این سیاست موثریت خود را داشته باشد به منفعت کشور بوده و برای بدست آوردن منفعت کشور باید چیزی را از دست داد، حالا فرقی نمی کند این ”چیز“ چه هست؟ باز هم خون ملت است که سه دهه گذشته برای برادرکشی می ریخت و حالا برای وطن، یا حیثیت آقای کرزی که حاضر است خود را برادر دشمنان خود بخواند و از آنها برای صلح دعوت کند. اما نکته مهمی که وجود دارد رهبری مردم افغانستان بعد از پایان یافتن حکومت آقای کرزی و برگزاری انتخابات دور دوم است. آقای کرزی با تمام سیاست های خوب و بدی که کشور را بیشتر از ده سال اداره کرد امسال ارگ ریاست جمهوری را ترک گفته و این مسوولیت را به شخص دیگری واگذار خواهد کرد اما این شخص کی خواهد بود؟ از میان دو نامزد پیشتاز که برای این پُست خود را نامزد کرده اند کدام یک برنده میدان خواهد بود؟ هر چند هر یک از نامزدان برنامه های کاری معینی را برای پنج سال حکومت آینده خویش برای مردم مطرح ساخته است اما اینکه تا چه حد پشتوانه عملی خواهد داشت برای هیچ کسی مشخص نیست و این دو نامزد در تجارب گذشته سیاسی خویش نیز برای مردم به اثبات نرسانده اند. از طرفی هم به نظر اکثریت مردم و صاحب نظران، انتخابات و رفتن پای صندوق های رأی یک پروسه کاملاً نمادین و سمبولیک است که برای جلب توجه جامعه جهانی و دلخوشی مردم برگزار می شود. درحالیکه کرسی ریاست جمهوری قبل از قبل پشت در های بسته معامله شده و ریس جمهور انتخاب می شود، حال در چنین شرایط واقعاً مشخص نیست کی زمام امور را بدست خواهد گرفت و انتخابات بیشتر شبیه یک قمار مبهمی می ماند که برنده و بازنده آن معلوم نیست.!

پژواک