هر كس دچار استبداد رأي شود هلاك مي شود!/ عبدالرووف توانا

 

یکى از صفات مهم و برجسته رهبران سلیم مساءله تشخیص، بصیرت ، سعه‌صدر و استماع مشوره های سودمند دانشمندان و ارج گذاشتن به دیدگاه های آنهاست.

اصولا رهبران که کارهاى مهم را با مشورت و صلاح اندیشى یکدیگر انجام مى دهند و صاحبنظران آنها به مشورت مى نشینند، کمتر گرفتار لغزش مى شوند.

به عکس آنهای که: گرفتار استبداد راءى هستند و خود را بى نیاز از افکار دیگران مى دانند – هر چند از نظر فکرى فوق العاده باشند و خود را عقل کل بدانند – غالبا گرفتار اشتباهات خطرناک و دردناکى مى شوند.

مسلما ، رهبران مستبد، خشن و تندخو و غیر قابل انعطاف و فاقد روح و گذشت، بزودی در برنامه های خود مواجه با شکست و مردم از دور آنها پراگنده می شوند .

استبداد راءى، شخصیت را در توده مردم مى کشد و افکار را متوقف مى سازد، و استعدادهاى آماده را نابود مى کند، و به این ترتیب بزرگترین سرمایه هاى انسانى یک ملت از دست مى رود.

به علاوه کسى که در انجام کارهاى خود با دیگران مشورت مى کند، اگر مواجه با پیروزى شود کمتر مورد حسد واقع مى گردد، زیرا دیگران پیروزى وى را از خودشان مى دانند و معمولا انسان نسبت به کارى که خودش انجام داده حسد نمى ورزد و اگر احیانا مواجه با شکست گردد زبان اعتراض و ملامت و شماتت مردم بر او بسته است ، زیرا کسى به نتیجه کار خودش اعتراض نمى کند، نه تنها اعتراض نخواهد کرد بلکه دلسوزى و غمخوارى نیز مى کند.

یکى دیگر از فوائد مشورت این است که انسان ارزش شخصیت افراد و میزان دوستى و دشمنى آنها را با خود درک خواهد کرد و این شناسائى راه را براى پیروزى او هموار مى کند .

متاسفانه در افغانستان تا هنوز هیچ رهبری را ندیده ام که استبداد رأي نداشته باشد وخود را عقل کل نداند!

امروز انسان های هدفمند و بابصیرت که از عزت نفس و اعتماد نفس برخوردارند در اطراف و اکناف رهبران این سرزمین دیده نمی شود ، حصار های ساخته شده است که از آن حصار ها شخصیت های صاحب درد و درک نمی توانند عبور کنند .

عامل بدبختی بزرگان کشور ما محروم بودند از معنویت و بصیرت لازم و داشتن اتاق فکر و عدم محبت قلبی به شخصیت های وطندوست و فرهیخته و حمایت از سبک سران بی ماهیت است.

مسلما اگر در کشور رهبری و زعیم سلیم به واقع کلمه می داشتیم، آیا قبل از انکه در شکست بزرگترین قدرتهای استعماری قبل از آنگه کام این ملت شرین شود با خطا و اشتباه رهبران شان تلخ می شد، هر روز فاجعه ی خلق می گردید و اوضاع از کنترل بیرون می شد چهار دهه شاهد قتل و کشتار و فرار سرمایه های مادی و معنوی از کشور می بودیم؟؟؟!!!

همواره تاکید داشته ام که عامل تمام بدبختی ها در ابن سرزمین نبود رهبری و زعامت سلیم است، بناء تا زمانی که این معضل حل نشود هیچ مشکل حل نخواهد گردید.