طوری که دیده می شود ادارهٔ جوبایدن توافق نامهٔ دوحه را در پرنسیپ پذیرفته است و دیر یا زود اجرایی خواهد کرد .
باز نگری این سند آن چنان که مقام های امریکایی گفته اند به نظر بنده خریدن فرصت به خاطر تمدید زمان خروج نیروها از افغانستان و در امید وار کننده ترین حالت وارد آوردن تغییرات نسبی در آن است .
علی الرغم اعتماد به نفس کاذب حاکمان، در شرایطی که امنیت و عدالت تامین نیست و همین گونه هم گرایی به واگرایی جا خالی می کند، نیازی مبرم تر از یک توافق سیاسی برای ختم جنگ و تامین صلح در کشور وجود ندارد .
رییس جمهور غنی در حالیکه به خوبی پشت صحنهٔ ما جرا را خوانده است ظاهراً اصرار به ماندن در قدرت به هر قیمتی دارد اما این شدنی نیست زیرا جادهٔ را که هفت سال بی دست آمده است نمی تواند در یک فرصت تنگ و‌کوتاه برعکس بپیماید .
تلاش او در جهت این نیست تا صفحه را بر بگرداند بلکه برای ساختن جایگاه و اعتباری ست که بتواند در فردای تحولاتی که آمدنی ست، در آن /با آن بازی کند .
بنده فکر می کنم که شرط اساسی هر توافقی قبل از همه کنار رفتن ایشان از قدرت است و این محقق شدنی ست بدون اینکه به کلیت نظام آسیبی جدی برسد چون تا به حال زمام اختیار در ارتباط به مسالهٔ جنگ و صلح افغانستان هنوز به دست امریکاست و آمریکاهم در پی خروج مسوولانه از افغانستان و یا دوام حضور در افغانستان به شکل و شیوهٔ دیگر است.
(برنا صالحی)
Comments are closed.