عشق؛ 
یکی تعبیرش کند همچون علاقه ی شدید قلبی، کسی گوید در آمیختن دو قلب و کسی هم کفرش خواند.
من در افغانستان زندگی میکنم، کشوری که گاهی لقب غم گین ترین کشور جهان را کسب میکند و گهی با رتبه ترین کشور مفسد جهان می شود.
نود در صد هم وطنانم زیر خط فقر اند و نرخ بیکاری بالای پنجاه در صد است.
خلق خدا سرگردان یک لقمه نان، آنانی که نان دارند سرگردان امنیت و زنده ماندن!
در این میان عشق از میان برداشته شده و جوانان بی درنگ خون میریزند. انتحار میکنند، انفجار میدهند و سر انجام کیسه ی مردم را به سرقت میبندند.
از آن سوی فیسبوک آواز والنتاین میاید.
روزی که تا هنوز قطعی نیست فلسفه ی وجودی اش برای چه بوده است، نکاح بستن یا رسمیت بخشیدن به روابط نا مشروع.
با گوش هایم می شنیدم که با استفاده از نام عشق و والنتاین شاگردان مکتب جنین شان را سقط میکردند و در پی درمان و فریب دادن خانواده ی شان بودند.
فضل و رحمت خداوند بود که خروج شوری مصادف با این روز بود، اگر نه با چه بهانه هایی نوگلان و نو جوانان از خانه ها و محل های کارشان به تحفه دادن سرک میکشیدند. عاشقان امروز ، فارغان فردا!
بد نیست یک تحقیق میدانی در این رابطه انجام بدهیم و ببینیم چند در صد روابط این جوانان خونگرم به ازدواج منتهی شده و چند در صد آن به شکست عشقی مثلا!
معقول نیست که به جنگ کفر و ملا بپردازیم و به گروه های مخالفان و موافقان مبدل شویم. نیاز هم نیست که مدافعان عشق و والنتاین باشیم.
تحفه دهی و تجلیل عشق برای زوج ها خیلی قشنگ و زیبا است، اما در میان دختران و پسرانی که رابطه ی شان اسم رسمی و علنی ندارد، مزخرفاتی بیش نیست. بجای اینکه در حمایت از شکست های عشقی باشیم و بسیار خودمان را روشن فکر میان تهی بدانیم بهتر است، کارزار ازدواج راه بیندازیم. ازدواج های دست جمعی راه بیندازیم و آنان را از پنهان کاری ها و فریب دهی ها نجات بدهیم.
میبایست جمله ی دوستت دارم را برای یک شخص گفت و عشق را به یک کس ابراز کرد. آن هم کسی جز همسر گرامی نباشد!
این عشق های میران و حجران بدرد ما نمی خورد جان من! برو ازدواج کن، با عزت باش، فرزند مشروع داشته باش و هزاران بار خرس قلب دار برای (همسرت) هدیه کن.
امروز برایت کارت و خرس میدهد فردا ازت خدا حافظی میکند، این یادگاری های مقطعی عشق نیست، فقط زندگی کن سر بلند و مملو از عشق آشکار?
✍نیلاب همتا
Comments are closed.