با پایان دوره‌ی ریاست جمهوری ترامپ و روی کار آمدن دولت جو بایدن، اکنون گمانه‌زنی‌ها در مورد تصامیم ریاست‌جمهوری جدید امریکا در قبال توافق‌نامه‌ی امریکا شروع شده است.
او وارث یک پروسه صلح شکننده‌ای است که اعضای تیم او و واشنگتن اعلام کرده‌اند که بر این پروسه نظارت کامل خواهند داشت.
پس از توافق ۲۹ فبروری دوحه و پس از نزدیک به ۴۰ سال جنگ و حضور ۲۰ ساله نیروهای امریکایی در افغانستان، جای تردیدی نیست که بایدن باید فرصتی بیشتر نسبت به ترامپ به گفتگوهای صلح بدهد و در این بین دستیابی به یک توافق جامع برای خاتمه دادن به جنگ، بهترین راه برای پایان دادن به درگیری های نظامی ایالات متحده در این کشور خواهد بود.
اما حرکت به جلوی مذاکرات بین‌الافغانی بسیار کند بود و دستیابی به صلح دور به نظر می‌رسد اگر به این حرکت و با این سرعت همچنان ادامه بدهند، علاوه بر این، تیم جمهوریت و طالبان همچنان روی موضوعات اساسی اختلاف نظر دارند از جمله این که آیا این کشور باید جمهوری باقی بماند یا خیر!
هر دو طرف مذاکره گرداگرد میز یکجا شده‌اند و این در حالی است که گزینه‌های نظامی را تاکنون از گزینه‌های انتخابی خود دور نکرده‌اند.
بنابراین اداره بایدن به سرعت تصمیم بگیرد که آیا به توافق ترامپ مبنی بر اینکه نیروهایش را در بهار امسال ماه می از افغانستان خارج خواهد کرد یا خیر!
برخی از تحلیلگران مدعی هستند که فارغ از آنچه در مذاکرات صلح اتفاق می‌افتد، آن را نادیده خواهند گرفت و معتقدند که هدف اصلی امریکا، نابودی القاعده بود که آنهم اتفاق افتاده است.
برخی دیگر، از جمله مقامات پیشین، خواستار ادامه حضور نیروهای امریکایی در افغانستان و پیشبرد حل مشکل از طریق فشار بیشتر بر طالبان در میدان جنگ، هستند.
با توجه به احتمال کم اجرایی شدن دو گزینه ذکرشده، ایده‌ای دیگر مسلط در گفتمان سیاست افغانستان است ” عقب‌نشینی مسئولانه ” و ” حضور حداقلی برای مبارزه با تروریسم “، مفهومی که قابل انعطافی که وعده پایان به جنگ بی‌پایان را می‌دهد.
به نظر می‌رسد که بایدن هم از این گزینه حمایت می‌کند، به دلیل آنکه در کمپین انتخاباتی خود، بارها بر این موضوع تاکید می‌نمود.
صرف نظر از آنچه که در روند صلح اتفاق می‌افتد، دولت بایدن به زودی در می‌یابد که باید مسیر قاطع‌تری را در افغانستان انتخاب کند.
طالبان موافقت نخواهد کرد از اینکه ایالات متحده حضور خود را همچنان در افغانستان داشته باشد.
این در حالی است که طالبان تنها مانع حضور ایالات متحده در افغانستان نیست.
برای پیشبرد مذاکرات و اجرای هرگونه توافق صلح، ایالات متحده به حمایت کشورهای منطقه‌ای مانند چین، ایران، پاکستان و روسیه دارد و هیچ یک از آنها خواهان حضور نیروهای امریکایی در افغانستان نیستند.
تا آنجا که این کشورها از تلاش‌های صلح در افغانستان استقبال می‌کنند. از سوی دیگر خواهان خروج هر چه عاجل‌تر نیروهای امریکایی هستند.
اگر روند صلح با شکست روبرو شود، در این صورت حمایت منطقه‌ای مورد بحث و گفت‌وگو خواهد بود.
در آن صورت امریکا حتی حضور اندک علیه تروریسم را نخواهد داشت که این سناریو خود باعث جنگ طالبان علیه امریکا خواهد بود و طالبان روابط خود را با القاعده تازه خواهد کرد.
ایالات متحده نباید حمایت خود را از نیروهای امنیتی افغانستان رها کند اگر آنها احساس کنند که حامی ندارند، خطر حملات داخلی علیه پرسونل امریکایی افزایش می‌یابد.
Comments are closed.