آرایش گفتمان صلح میان آمریکا و طالبان، اساساً برای تجدید اشغال افغانستان بدست آمریکا و در کسوت نوین طراحی گردیده است.
سریت و محرمیت این مذاکرات میان زلمی خلیلزاد نماینده آمریکا و طالبان در غیاب دولت و مردم افغانستان در عقب در های بسته، در بیرون از ماورای افغانستان و در کشور قطر، جز برتابنده بازی های شیطنت آمیز در خط منافع استراتژیک آمریکا و پاکستان در افغانستان چیزی دیگری نمیتواند تلقی گردد.
پرواضح است که در این بازی ها، طالبان به مثابه مهره های شطرنج در نقش ترجمان آمریکا و پاکستان برای زینت بخشی این گفتمان و تمثیل پروژه های اسارتبار آمریکایی نقش ایفا میدارند.
در واقع این گفتمان، نمایشی از یک سناریوی استراتژیک است که در تبانی بزرگ میان آمریکا و پاکستان در واشنگتن-اسلام آباد تدوین شده است و تنها بخاطر مشروعیت بخشیدن این سناریو و تسهیل و تداوم اشغال و گُم ساختن پل پای اشغالگران، این گفتمان عوام‌فریبانه براه افتاده است، تا آمریکا در چهره جدید در افغانستان حضورش را تداوم بخشیده و در امتداد آن به اهداف کلان راهبردی نایل گردد.
این مساله قابل درک است که مرکز اصلی مذاکرات صلح میان آمریکا و طالبان نه قطر بل واشنگتن و اسلام آباد است. مجموع شواهد در چهره مذاکرات سیاسی میان طالبان و آمریکا راوی توافق نهایی میان پاکستان و آمریکا بوده و این پروژه در ساختار دولت موقت برای تداوم سناریوی اشغال مجدد افغانستان توسط آمریکا، جلوه خواهد یافت.
آمریکایی ها مستدام از هزینه 1.3 تریلیون دالر در جنگ افغانستان سخن می‌گویند، اما در واقع جنگ افغانستان نخستین جنگ تاریخ آمریکا است که هیچ هزینه‌ی مادی را بردوش پنتاگون حمل نمی‌دارد. برحسب منابع معتبر، تنها عواید آمریکا در افغانستان از درک تجارت هیرویین، سالانه به بیش از ۲۵۰ میلیارد دالر بالغ میگردد.
تاراج عناصر پر بهای معدنی بویژه معادن اورانیوم و لیتیوم در هلمند، نه تنها هزینه بردار مجموع مصارفات آمریکا در افغانستان بوده بل بزرگترین عواید باد آورده را وارد خزانه آمریکا میسازد.
برقول شاهدان عینی روزانه ۳۰۰ لاری برای بارگیری و انتقال مواد معدنی معادن اورانیوم و لیتیوم هلمند الا میدان هوایی آنجا که بشکل مدرن آن توسط آمریکا اعمار شده است، بکار گرفته میشود.
براساس اطلاعات اخیر، در افغانستان ۱۴۰۰معدن به طور رسمی به ثبت رسیده است، در حالیکه بر اساس گزارشات، آمریکا توسط سیستم های پیشرفته دو برابر این رقم را تا حال در افغانستان کشف نموده است. با این چشم انداز روشن آمریکا در تلاش است تا افغانستان را به اشغال دایمی در آورده و اینبار صورت خویش را نه از گریبان دموکراسی بل از کسوت افراطیت به نمایش گذاشته و افغانستان را به عصر جاهلیت و بربریت در وجود لشکر نیابتی پاکستان یعنی طالبان برگردانیده و اهداف راهبردی اش را دنبال نماید.
آگاهان جهان کماکان رخداد های سیاسی افغانستان را مورد توجه قرار داده و دیدگاه شان را پیرامون مذاکرات صلح نماینده آمریکا زلمی خلیلزاد و نمایندگان طالبان در قطر متمرکز ساخته و نگرانی های شان را از پروسه گفتمان سیاسی بازتاب می‌دهند.
وبگاه معتبر گلوبال ریسرچ این انکشافات را تحت عنوان »مذاکرات آمریکا -طالبان، اشغال افغانستان بوسیله آمریکا را تجدید مینماید« مورد کنکاش قرارداده خاطر نشان میدارد:
این »پروژه صلح« که برای هفته ها به طول انجامیده است، هیچ تضمینی وجود ندارد که مذاکرات ایالات متحده و طالبان به نتیجه دلخواه برای مردم افغانستان به پایان برسد.
تاریخ به مامی آموزاند که چنین مذاکرات نمادین با سخنان دروغین ما را به جنگ و بحران دیگر غوطه ور ساخته است. برعکس این مذاکرات بطور خصوصی میان ایالات متحده و طالبان است که بصورت قطع نگرانی واقعی مردم افغانستان را بازتاب نمی دهد.
با توجه به این واقعیت، صلح آسان نخواهد بود. اکنون ما، در هفته سوم مذاکرات صلح قلابی میان ایالات متحده و طالبان بدون هیچگونه دستاورد اساسی وارد شده ایم. این بیشتر شبیه یک ماشین تبلیغاتی آمریکایی است که »امید های بی پایان« را در میان افغانها ایجاد نموده است. این نمایش در واقع تلاشی برای اقناع مردم آمریکا که گویا ما جنگ را برای طالبان نباخته ایم، میباشد.
نویسنده این مقاله بر رویکرد عوام‌فریبانه آمریکا و گشایش جاده اشغال مجدد افغانستان تمرکز نموده مینگارد:در میان مذاکرات صلح، به عنوان نزدیکترین ناظر، من میتوانم شاهد افزایش خوش بینی و فریبندگی در رابطه باایالات متحده در میان بسیاری از شهروندان افغانستان که گمراه شده اند و نمیدانند که واقعیت های ناگسستنی در مورد جنگ ایالات متحده و ناتو در افغانستان وجود دارد، باشم. در این راستا این تبلیغات بخاطری راه اندازی میگردد. تاشرایط و زندگی جدید را برای اشغال مجدد افغانستان بوجود آورند.
آنچه که مردم خسته افغانستان از مذاکرات دوحه انتظار دارند عبارت از برقراری آتش بس معقول و دایمی و برقراری صلح برای پایان قتل و کشتار در افغانستان است.
آنچه که رسانه های غربی برآن تمرکز مینمایند عبارت از طرح پیشنهادی آمریکا برای خروج نیروهایش برای مدت پنج سال از افغانستان است. اما طالبان اصرار دارند که طی دوران یک سال این خروج نهایی گردد.
واقعیت این است که حتی اگر خروج سربازان آمریکایی آغاز گردد، این هرگز یک برنامه تمام عیار و نهایی نخواهد بود.
نویسنده بُعد خارجی راهکار های فریبنده آمریکا را مورد کنکاش قرار داده خاطر نشان میدارد: »این کمپاین گمراه کننده به رهبری ایالات متحده همچنین رهبران بین المللی و ملی در جنگ افغانستان را هدف قرار میدهد. ایالات متحده باید بگونه ای کارکند تا حمایت اتحادیه اروپا از جنگ در افغانستان را حفظ کند، زیرا آنها با توجه به هزینه های مربوط به استقرار نیروهای خود در افغانستان، از مساله طالبان خسته شده اند.
تنش ایالات متحده و اروپا، رقابت چین و آمریکا، رقابت هند و پاکستان، خصومت ایران و ایالات متحده، دشمنی اسراییل و ایران، ارتقای وهابیت، مسابقه تسلیحاتی ایالات متحده و روسیه و بسیاری از اختلافات بیشتر بر افغانستان تاثیر بسزایی دارند لذا آنها باید یک مرکز ژیوپلیتیک را درآسیای مرکزی تشکیل دهند.«
در این مقاله در خصوص اهداف راهبردی آمریکا و رویکرد سیاسی واشنگتن نظر اندازی گردیده اذعان میگردد:
واشنگتن در حال حاضربرای ادغام طالبان در پایگاه قدرت افغانستان تلاش میکند تا نشان دهد که جنگ افغانستان را نه به وسیله نظامی بلکه از طریق کانال های دیپلماتیک برده است.
از سوی دیگر با ادغام گروه ستیزه جویان در ساختار »حکومت دست نشانده« در تلاش است تا برای محافظت از منافع استراتژیک خود، جنگ دیگری را بطور مشترک علیه القاعده وداعش راه اندازی نماید.
همچنان دریک مقاله دیگر در پایگاه گلوبال ریسرچ رخداد های جاری افغانستان و ماهیت اصلی مذاکرات آمریکا باطالبان تحت عنوان »مذاکرات ایالات متحده و طالبان پیشرفت واقعی یا توهمی و خیال برانگیز؟ ثروت معدنی چند میلیارد دالری افغانستان« مورد بررسی قرار گرفته خاطر نشان میگردد: ایالات متحده به افغانستان آمده است، تا در این کشور باقی بماند نه اینکه این کشور را ترک نماید. امریکا میخواهد تامنابع طبیعی افغانستان را تاراج نماید.
آنها[مواد معدنی] به طور بالقوه تریلیون دالر ارزش اقتصادی را احتوا میدارند، گنجی که واشنگتن قصد ندارد آنرا رها نماید. سیاستگذاران ایالات متحده همچنین در تلاش انتقال خطوط لوله نفت و گاز از کشور هستند.
نویسنده این مقاله دلایل علاقمندی آمریکا نسبت به افغانستان را مورد پژوهش قرار داده اذعان میدارد: قلمرو افغانستان به عنوان بخشی از یک طرح بزرگ برای محاصره روسیه و چین استفاده می شود. افغانستان بزرگترین تولید کننده تریاک در جهان است که برای تولید هرویین مورد استفاده قرار میگیرد. این پول برای پول شویی بانکهای غربی است، »سیا« بر قاچاق مواد مخدر و سایر جرایم سازمان یافته به عنوان منبع درآمد، متکی میباشد و از اینطریق سالانه ده ها میلیارد دالر حاصل میدارد.
چرا ایالات متحده در بالاترین سطوح رسمی که در خصوص تعاملات قاچاق مخدر در گردش است، همدست است؟
نگارند‌ه‌ی این مقاله برماموریت و کرکتر زلمی خلیلزاد نماینده آمریکا تمرکز نموده می‌نویسد: زلمی خلیلزاد رسمأ سفیر بوش و دیک چنی هنگام اشغال افغانستان و عراق و سپس نماینده سازمان ملل متحد بود. او یک شخص افراط گرا از قطار محافظه کاران نو و مجری برنامه های امپریالیستی واشنگتن و دارای اجندای ضد صلح عدالت و مساوات میباشد.
نویسنده ماجرای گفتمان صلح قطر را مورد بررسی قرار داده می نگارد: در ۲۵ فبروری، مذاکرات صلح میان مقامات طالبان و خلیلزاد در قطر آغاز شد. در صورت رسیدن هرگونه توافق، هیچگونه شانسی در جهت منافع مردم رنج‌دیده افغانستان وجود نخواهد داشت.
همچنان در این گفتمان هیچگونه چشم اندازی برای پذیرش شکست آمریکا و خروج آن از کشور مشابه به خروج افتضاح آمیز آن از ویتنام به میان نخواهد آمد.
جمهوری خواهان و دمکرات ها قصد دارند که اشغال دایمی افغانستان را ادامه دهند. هرچیزی که به گونه دیگری در متن به توافق برسد، عملا توسط مقامات آمریکایی نقض خواهد شد.
این است تصویر واقعی از اهداف استراتژی ویرانگر و خونین آمریکا که در همدستی با پاکستان، افغانستان را به مرکز سقل بازیهای ژیوپولتیک، ژیواستراتژیک و ژیواکونومیک خود مبدل ساخته و این سناریو در چهره‌ی جذاب صلح کذایی جلوه نمایی مینماید.
از قراین معلوم است که گام بعدی آمریکا تشکیل حکومت موقت در افغانستان است و قرار است این برنامه یا در یک نمایشنامه شعبده بازی توسط عمال آمریکا و یا کودتای نظامی پیاده گردد.
برای نجات وطن چه باید کرد؟
برپایی رستاخیز ملی؛!
عارف عرفان
Comments are closed.