نیروهای امنیتی؛ نماد اقتدار، نگهبان استقلال

نهم حوت در افغانستان به عنوان روز تجلیل از نیروهای امنیتی و دفاعی کشور، گرامی داشته می شود.
نیروهای امنیتی در هر کشوری، نخستین و مهم ترین نشانه اقتدار ملی و ضامن و پاسدار اصل استقلال سیاسی و حاکمیت ملی آن به حساب می آیند.
در دنیای امروز نیز علیرغم آنکه شاخص های اقتدار و امنیت ملی، به شدت سیال و متفاوت است، نیروهای مسلح کشورها همچنان اصلی ترین شاخص اقتدار و امنیت ملت ها محسوب می شوند.
در افغانستان هم پس از فروپاشی رژیم طالبان و ایجاد اداره سیاسی کنونی،‌ نیروهای مسلح همواره به عنوان یک عامل بازدارنده در برابر توطئه ها و نقشه های شوم دشمنان این آب و خاک عمل کرده و برنامه های آنان را که مستقیما استقلال، حاکمیت ملی و تمامیت ارضی کشور را آماج قرار می دهد، با قدرت و اراده راسخ و راستین، خنثی کرده اند.
با این حال، حفظ و صیانت از اصل استقلال و دفاع از کیان امنیت و حاکمیت ملی کشور، مستلزم قدرت دفاعی و بازدارندگی قابل اعتنای  نیروهای مسلح کشور نیز هست؛ چیزی که تصور می شود بنا به هر دلیلی، تاکنون کمتر به آن توجه شده است.
در این شکی نیست که نیروهای امنیتی کشور در طول سال های دشوار جنگ و خشونت و مبارزه با مافیا و تروریزم و توطئه های پی در پی دشمنان خارجی افغانستان، مقتدر و مصمم و پرصلابت ایستاده، مقاومت و جانفشانی کرده اند تا به تعبیر رییس جمهوری، پیش بینی های بدبینانه مبنی بر فروپاشی و سقوط نظام، اشتباه ثابت شود و افغانستان همچنان از میانه آتش و جنگ و خشونت و خون، پیروز و سرافراز بدر آید و نظام سیاسی کشور، به حیات خود ادامه دهد.
با این وصف، هرگز نباید تصور کرد که این فرجام کار است و مسؤولیت ملی و تعهد میهنی مردم، دولت و نیروهای امنیتی در قبال آینده این آب و خاک، به پایان رسیده است.
نیروهای مسلح کشور نیاز مبرم به حمایت های همه جانبه و مستمر دارند؛ زیرا این اقتدار این نیروهاست که ضامن استقلال افغانستان است و تا زمانی که این مهم، محقق نشود، نباید انتظار داشت که استقلال کشور به طور کامل، تأمین شده و در برابر تهدید و تجاوز و توطئه، برای همیشه، بیمه گشته است.
در این میان، در این باره که افغانستان، هیچگاه برای هیچ کشوری، خطر محسوب نمی شود، حق با دولتمردان است؛ زیرا کشور ما همواره قربانی تجاوز و توطئه خارجی بوده که هدف آن، سلب استقلال و تضعیف اقتدار ملی افغانستان بوده است؛ اما در ادامه این مهم، باید تأکید کرد که در شرایطی که افغانستان در میان کشورهای مقتدر اتمی و نیمه اتمی منطقه قرار دارد و از سوی دیگر، همواره هدفی برای سلطه جویی، سیطره طلبی و تهدید و تجاوز قدرت های خارجی و سازمان های تروریستی بین المللی محسوب می شده است، تقویت قدرت دفاعی و توان بازدارندگی نیروهای مسلح، می بایست به مثابه یک مسؤولیت ملی، جزو مهم ترین اولویت های دولت به حساب بیاید و دولتمردان در این زمینه، از هیچ تلاشی برای تقویت و تأمین نیازهای فوری و حیاتی نیروهای امنیتی، فروگذار نکنند.
در این میان، احیا، توسعه و تقویت نیروی هوایی افغانستان با توجه به نقش این مهم در منظومه امنیت ملی و مقابله با تهدیدهای بالفعل و بالقوه داخلی و خارجی، از اهمیت راهبردی و سرنوشت سازی برخوردار می باشد.
در طول سال های گذشته نیز این مهم بارها تجربه شده که با در نظرداشت کوهستانی بودن جغرافیای افغانستان از یکسو و داشتن مرزهای طولانی و غیر قابل کنترل با کشورهای همسایه از سوی دیگر، یک نیروی هوایی فعال، قوی و مدرن، پیش نیاز اصلی پیروزی نیروهای امنیتی در مبارزه با تروریزم، تأمین امنیت و پاسداری دقیق و همه جانبه از مرزها به حساب می آید. علیرغم این اهمیت استراتژیک و راهبردی نیروی هوایی اما توجهی که به این عرصه شده، هرگز قابل قیاس با شدت نیاز کشور به آن نیست.
با این وجود، فداکاری ها، ایثارگری ها، جانفشانی ها و رشادت های بی مانند نیروهای مسلح کشور در سخت ترین شرایط در برابر دشمنان دژخیم و خون آشام، هرگز قابل چشم پوشی نیست و قلم از توصیف آن ناتوان  است. حق این نیروها به اندازه ای بزرگ و سنگین است که نه دولت و نه مردم افغانستان، توان تأمین و ادای آن را ندارند؛ اما این امر، نارسایی ها، بی پروایی ها و بی مسؤولیتی های شماری از دستگاه های دولتی در حق نیروهای امنیتی، معلولان جنگ با تروریزم و خانواده ها و بازماندگان مظلوم شهدای امنیتی را توجیه نمی کند و شایسته است تا دست کم، روز نهم حوت، بستر و بهانه ای برای توجه به این مهم قرار بگیرد و دولتمردان و مسؤولان امر، تعهدهای مشخص و عملی را در این زمینه، برعهده بگیرند تا در مناسبت بعدی در سال آینده، در پیشگاه مردم و نیروهای امنیتی، میزان وفاداری خود به این تعهدات را نشان دهند.

علی موسوی