خود کرده را نه درد است و نه درمان!

دوستان و هموطنان عزیز!
پیش از اینکه وارد کلیات بحث های بگو مگوهای موجود در مورد گویا صلح با طالبان شوم؛ میخواهم سخن خود را با این پرسش آغاز کنم: برای اسیران دربند محروم در یک جامعه و آن جامعه ای که به زندان تبدیل شده است چه فرق میکند که کلید این زندان (حاکمیت) در دست سفیر امریکا مقیم افغانستان باشد، یا نماینده امریکا درافغانستان (خلیلزاد) و یا هم گماشتگانی چون اشرفغنی احمدزی؛ حنیف اتمر، حامد کرزی و یا یک طالب؟ و یا به عباره دیگر چه فرق میکند این فرد از تعمیر سفارت امریکا این کشور را کنترول میکند و یا از درون ارگ کابل و یا هم از قصر سیاه….؟

قریب چهل سال تمام است که خلیلزاد تمام هدف اش این بوده است که از یک طرف چطور بتواند زمینه اشغال این سرزمین را برای امریکا میها کند و از طرفی هم با چه روشی بتواند همتباران خویش را از شکست حتمی قدرت تاریخی و یا سونامی های موسمی شکست حاکمیت نجات بدهد.

واقعا خلیلزاد تا این دم در هردو جبهه موفق گردیده است. اینبار هم خلیزاد توانست آخرین بازی سرنوشت ساز خویش را بقول معروف با یک تیر چندین فاخته را شکار کند انجام داد. یعنی اینکه حد اقل هم آبروی عسکر شکست خورده امریکا را با حفظ پایگاه های نظامی بجا آورد و هم ادامه سلطه حاکمیت قبیلوی را برای مدت نامعلومی به روش دیگری تضمین و تامین کند که هم ثواب را برای تبار خود نمود و هم خرمایی را نصیب امریکا نمود.

افراد یک جامعه ای که خود اسیر وضعیت موجود شده اند دیگر چه فرق میکند حاکم شان چه کسی است…؛ زیرا اینکه سرنوشت ما دست به دست میشود و کشورهای منطقه عرب و عجم رول اساسی را بازی میکنند قابل درک است و این یک حقیقت تلخ است…

یادتان باشد این حرکات و موضعگیری های ارگ که گویا تقابل با سیاست های نماینده امریکا خلیلزاد و یا هم گویا با اتمر و یا هم مخالفین درون نظام دارد شباهت کامل به بازی های موش و گربه دارد که سرنوشت اش معلوم است، اگر به این بازی های کلاسیک “تک و تکمار” باور ندارید این بدین معنا است که ما از دیدگاه وابستگی های متحدین و همکاران درون ارگ و بیرون از ارگ در مقابل دوستان بین المللی شان عاجز هستیم. ممکن است نزاکت های کوچکی در سر تقسیم قدرت بوده باشد ولی نه در این سطح و برای هرکدام شان طالب برادر عزیزتر شان حساب میشود و درد و شیرینی را شیرین تر از دیگ خود میدانند.

خلاصه اینکه از تمامی اتفاقاتی که باید در آینده صورت گیرد؛ این دیگر پنهان نیست که خلیلزاد با تمامی گروه ها از جمله طیفی از رهبران مجاهد و به اصطلاح کلان های شما… صحبت های مفصل داشته اند و به نتایج دلپذیری هم رسیده اند و همه اگاه اند، اصلا استثنایی وجود ندارد. فقط تنها و تنها مشکل جابجایی لشکر معاونین که در صف ایستاده بودند باقی خواهد ماند که ممکن است بعدا در مورد شان تصمیم گرفته خواهد شد… اینکه بعضی شان خود را به کوچه حسن چپ میزنند که گویا بی خبرند فقط دروغ میگویند و آنهم شاخدار.

آنانیکه قبول کرده اند و یاخود را اقناع داده اند که در زیر سایه اشغال و اوامر به اصطلاح دوستان بین المللی زندگی کنند و با افتخار هم میگویند «ما مردم بیچاره و غریب هستیم، امریکا زور و پول دارد…» بناء برای این افراد چه فرق میکند که این حاکم آمریکایی شان اسمش احمد باشد یا الکس، جان، ریشدار نوع تفکر طالبانی باشد یا نکتایی دار…؟ در هرصورت حاکم این کشور در اصل یک اشغالگر است چه این نماینده اش چون خلیلزاد باشد و چه هم غلامی را به این پست برای اداره شما معرفی کنند.
فقط بایک تفاوت که امریکا اینبار پاکستان را شریک خود در زمینه دانسته و حد اقل دست اش را در بسیاری قضایا باز و بازتر نموده است.

آنانیکه فکر میکردند و فکر میکنند که همه کاره بودند و هستند ولی اکنون هم قمار را باخته اند و هم حریف را ازدست داداه اند، حالا این جام زهر را نوش جان کنید…
“خود کرده را نه درد است و نه درمان” کشتی که کرده اید اکنون ثمره اش را بردارید… ولی تاریخ این سیه رویی و سبکسری را که جنایت حساب می شود فراموش نخواهد نمود.

باعرض حرمت
دکتر عطا صفوی