نام و تخلص: شکیبا “دانش”
نام پدر: عبدالرازق دانش
سال و محل تولد: ۱۳۷۷غزنی-جاغوری
تحصیلات: لیسانس – رشته رادیولوژی
حالت مدنی: مجرد
نمونه کلام:
۱-
هوا غبار آلود،
کودک درونم همانند یک روحِ سرگردان
و من مغشوش و آشفته….
اندوه بزرگی مرا فراگرفته است!
تمام زندگیم می لرزد،
گویی فرو میریزد،
اینجا درون سینهٔ من ابرهای سیاه حبس شده اند..
که از پس سرنوشت من میگذرد،
فردا!
فردا خورشید طلوع خواهد کرد
و من منتظرم…
تا خورشید; سرنوشتم را رنگ رنگی کند،
بهانه ای را برای آزاد کردنم فـــاش کند..
چشمهای مرا بگشاید
کلید باغ های سبز رابه من بدهد“
ومن هی بدوم هـــــی بدوم،
تا برسم به آسمانهای از هدف،دریایی ازعشق و حقیقت …!
و من؛
باید آماده عبادت عشق به خود و دنیا بشوم…!
“شکیبا”دانش
۲-
بگذار بیرون آیم،
بگذار نفس گیرم،
خدایی زیر این همه فرمان در قبض ام!!!
سکوت میکنم،
آه چه سکوت سرد!
چه سکوت بی معنی،
زیر این چادر، بدا…
ای دریغا!
همه رفتند به قله قله ای گیتی
نگرشی کردن به کنج کنج قضایا
و فهمیدند چه به چه اند!
ومن چه؟
خدایی! من این کنار بی مسولیت شده ام!
بگذار از هوای این کویر نفس گیرم
بگذار آرام نفس گیرم…
بگذار سربلند کنم و پرواز کنم تا ایوان کسری!!
شکیبا “دانش”
Comments are closed.