آیا سیاسیون موجود ما، عامل (نفاق ملی) نیستند؟!

شکل گیری تیم های انتخاباتی1398 در کنار همه کش و قوس های دیگر، مبیین این مساله است که سیاستمداران رده اول این کشور نه تنها برای وحدت ملی کاری نکرده و نمیکنند، بلکه؛ بیشتر از پیش شگاف های قومی را با شکل دهی تکت های انتخاباتی انتخابات ریاست جمهوری، عمیق تر ساخته و تنها به فکر یار گیری انتخاباتی هستند و بس.
نزد بخش بزرگی از سیاستگران ظاهری رده اول کشور، قومیت مطرح است و عوام فریبانه شعار های میان تهی وحدت ملی را سر می دهند. اگر این ها واقعا به (وحدت ملی) باور دارند، چرا نتوانستند در حیات سیاسی و اداری شان از خود یک چهره ملی و قسما قابل قبول برای سایر ملیت ها بسازند؟!
همچنان چرا در تیم های انتخاباتی شان تنها نماینده هایی از سه و یا چهار قوم محترم افغانستان را در نظرگرفتند و تیم های که از یک قوم کمبود داشتند، خلاف قوانین موجود به شکل نمایشی نماینده یک قوم محترم دیگر را در کنار شان برای رفع اتهامات وارده کشانیدند؟
آیا نادیده گرفتن سایر اقوام و ملیت های دیگر افغانستان (بجز چهار قوم) در تکت های انتخاباتی، خودش به ذات خود نفاق ملی نیست؟!
این واقعا عمق فاجعه، ناباوری و نابرابری های قومی را در افغانستان نشان می دهد و از ملت ما در حوزه بین الملل، بر خلاف اراده جمعی شهروندان افغانستان، چهره های متعصب و قومگرا را به نمایش می گذارند.
مردم افغانستان در لایه های پایانی، کمتر به نفاق و قومگرایی می اندیشند و اصلا باور به وحدت، همگرایی و باهمی دارند. این سیاستمداران ناکام و معامله گر است که به نمایندگی از اقوام معزز و محترم افغانستان دست به توطئه و معامله گری های بی شرمانه می زنند.

مبرهن است که اگر موقف و دارایی های بادآورده شان به خطر مواجه شد با خلق شعار های پوچ، احساساتی و حرکات پوپولیستی با احساسات و عواطف مردم بازی می کنند، کافیست برای خوب شناختن چند مهره معلوم الحال، حد اقل موقف گیری، صحبت و سخنرانی های 5 ساله اخیر شان را از نظر بگذرانید، به وضاحت فهمیده خواهد شد که چگونه اهل معامله نامتعارف اند و ارزش ها پیش شان به پشیزی نمی ارزد.
درست است که گفته اند: (در سیاست دوست و دشمن دایمی وجود ندارد و دنیای سیاست، عالم داد و ستد سیاسی است) اما، اینگونه نه، که تمام ارزش ها و فداکاری های بخش بزرگی یک ملت فدای خودخواهی ها و فرد محوری یک سیاستمدار شود و هر سال دوازده نوع موقف گیری سیاسی داشته باشد.
واقعا می شرمم و متاسفم به حال آنانیکه همه چیز و هست و بود شان را فقط و فقط پول و موقف دولتی تشکیل می دهند و بس.
به صراحت و با جرأت تمام میگویم:
1- در افغانستان (وحدت ملی) یک شعار است و سیاسیون ما بانی نفاق ملی شده اند.
2- نسل جوان و چیز فهم ما نباید بیشتر ازاین اغفال شوند و تحت تاثیر پول و حمایت مقطعی چند فرد ظاهرا در صحنه قرار گیرند.
3- برای وحدت ملی عملا کار و پیکارهایی آغاز شود (هر چند بسیاری از تمامیت خواهان، وحدت ملی را صرف در تفوق طلبی قومی میدانند).
4- با سیاستگران رده اول به ویژه آنهاییکه به نفع مردم افغانستان نبودند و نیستند با دلایل مقنع و با ریاضت شبانه روزی، خدا حافظی صورت گیرد، تا از یکطرف برای سیاستمداران جوان و متعهد جا باز شود و از سوی دیگر سیاست پیشه گان کج فهم و تبراندیش برای عبرت نسل آینده، تنبیه سیاسی شده منزوی شوند.
5- انسان های پاک طینت و روشن ضمیر افغانستان باید جدا بحث (تعادل ملی) را مطرح نمایند، بدون شک ریشه‌ی بسیاری از ناملایمات موجود در فقدان (تعادل ملی) بوده و هر یکی از اقوام محترم افغانستان بدون نظر داشت آمار و احصاییه دقیق، خود را بیشتر از دیگران و گاهی برابر با سایر اقوام با هم برادر تصور می کنند و در معادلات سیاسی – اداری خواهان حقوق بیشتر هستند و گاهی هم بخش از آن ها خود را منزوی و بدور از قدرت حق سیاسی خویش می دانند.
6- روشنفکران و اهل سیاست مطلوب، باید تلاش جدی بخرچ دهند تا اذهان عامه را برای تاثیر گذاری در روند سیاسی به ویژه انتخابات بسیج ساخته، افکار وارداتی و اغوا کننده را مبنی بر اینکه اگر حمایت فلان کشور را فلان نامزد نداشته باشد پیروز نمی شود و… از ذهن مردم دور سازند.
7- از نسل آگاه، متدین و متعهد متمنی ایم، تا در تمام حوزه های حیات سیاسی با بینش و بصیرت کامل وارد شده، از یک تکت انتخاباتی برنامه محور( بعد از تشخیص دقیق) حمایت نمایند و برای برتری طلبان سیاسی و تجارت پیشه گان سیاست زده، جواب دندان شکن دهند؛ و الا به قول معروف همان آش است و همان کاسه.
بسم الله شریفی