نکته های درنگ در مسلخ میانمار بسیار است. همانطور که بسیاری از غیر مسلمانان در قبال این فاجعهء قرن یا غافل یا متغافل اند بسیاری از مسلمانان غافل نیستند. امشب وقتی عابرانه به جوانی برمیخورم که به دنیای سیاست سرو کاری ندارد و غرق پاک کردن عرق روز گاراست ولی در لحظات کوتاهِ برگشتِ خسته از کار بغض الود از منظرهء مسلخگاهِ مسلمانان در میانمار سخن میگوید بیشتر باور میکنم که نبضِ این امتِ پراگنده هنوز میطپد واگراخلاص باشد این اشک های دامنگیر، حق ستان میشوند.
کشورهای ترکیه و قطر و پاکستان و مالیزی هر یک به تعبیر های متفاوتی در قبال سلاخی قصابان میانمار لبی گشودند و حقیقتا انگشت هر کدام از این کشور ها زیر سنگ هم هست.
اما میگویند انچه خواب قصابان میانمار را پرانید و(خارجیانِ ترتیب دهندهء نظم داخلی افغانستان) را مات و مبهوت کرد موضع گیری حکومت افغانستان بود که در اعلامیه ی به نیابت از ملتی که تاریخی از شعار (لا) برای (الا الله) دارد و بت های استعمار را و لو پراگنده لطمه زده است همدردی خود را با مسلمانان میانمار اعلام کرد و بحیث یک کشور”مستقل” سازمان ملل را در قبال تعهدات و مکلفیت هایش متوجه ساخت … و به کشور چین و هند بحیث قوت های مؤثر در فرهنگ و سیاست میانمار پیام انزجار فرستاد و شورای علمای افغانستان این اعلامیه را مزین ساخت وهمزمان با این زعامت ها ونخبه گان و قمندانانِ تنظیم ها واحزابِ (پسوند اسلامی دار) در تجمع مشترکی چنین مسلخ را محکوم کردند و قوت های استکباری را مسئول چنین ننگ بشری دانستند.
البته علت اینکه چنین کمترین وجیبه ها در سر حد خیال پلاو میمانند چیست؟ علت این نیست که حکومت افغانستان نمیداند و یا نبض مردم را نمیخواند و یا نمیفهمد که با محکوم کردن های زبانی هم آسیبی نمیبیند. علت این است که این حکومت با تمامی لابرتیپ هایش میخواهد برای خارجیانِ ترتیب دهندهء نظم داخلی وانمود سازد که در تحویل این جامعه به یک جامعهء لائیک از بابتِ زعامتِ سیاسی چنان سر سپرده است که از سنگ صدا بر اید از این نمی بر اید.
کشور های زیادی در دنیا ادعا میکنند که سکولر ولائیک اند و بر این اساس گرچند حقوق مسلمانان را در خود نقض کنند ولی با مفاهیمِ ارزشمندی از قبیل حقوق بشر، حقوق اقلیت ها، تجریمِ کشتارهای جمعی، اصدار نکوهش ها، با قبض و بسط های سر سازگاری دارند. اما حکام ضابط های ماشینی، سکولاریزمِ تحمیلی و درعین زمان مستثنی از ارتباط با چنین مفاهیمِ ارزشمند دارند.
درنبض جسورانه و اشک صادقانهء بسی ازجوانان وطن شوق یاری و یاوری فیزیکی مسلمانان مظلوم میانمار از لابلای نوشته ها هویدا شد واین باز ثابت کرد که درغایت یأس، از درکِ واقعیت های جغرافیایی دور مانده ایم.
میانمار محاط به چین وتایلند است وهردوکشورعمق جمعیت بودائی جهان را تشکیل میدهند و از قسمتی هم بحر و بنگلادیش است که این اخیر در حقیقت ایالتی ازهند است و مرز را مثل چلپاسک بسته است و از سوی هم مسلمانان روهینگایی بر عکس ادعای دروغین دولت میانمار هیچ هسته ی نظامی ندارند و خاموش در اتش (مصلحینِ بودائی) میروند. در همچو قضایا معقولیت ها را باید سراغ جست. یعنی همدستی بر اساس اخوت، همبستگی بر اساس امت و وقوف در کنار نهاد های علمی معتبر و دارای برنامه است تا بالاخره دولت های با شرافتی از بطن این امت زائیده شود. با اتحاد میشود در اینده ها با ظالمین ستیزی کرد با اختلاف نمیشود.
شبی پیش خدا بگریستم و زار
مسلمانان چرا خوار اند و زار اند
ندا امد نمیدانی که این قوم
دلی دارند و محبوبی ندارند
محمد دروازی
Comments are closed.