جان مکین، رییس کمیته نیروهای مسلح سنای آمریکا اعلام کرده است که نا امنی ها در افغانستان رو به گسترش است و این کشور هنوز به کمک های آمریکا نیاز دارد و وی از ترامپ خواسته است به وضعیت امنیتی افغانستان توجه فوری کند تا اوضاع این کشور به هرج و مرج نرود. این سناتور حزب جمهوری خواه آمریکا در بیانیه ای اعلام کرده است که رییس جمهور ترامپ با همان قاطعیتی که با داعش مبارزه می کند با وضعیت امنیتی افغانستان هم برخورد کند و درغیر این صورت وضعیت افغانستان منجر به شکست استراتژیک می شود. در همین حال چندی پیش طالبان در نامه ای به ترامپ گفته بودند که از این جنگ بی ثمر هیچ فایده ای ندیدید و بهتر است که بر آن نقطه پایان بگذارید.
به گزارش (afghanpaper)، عبدالمقدم امین آگاه مسایل سیاسی در برنامه (راه حل) درخصوص نشست شش جانبه مسکو و تشکیل ایتلاف منطقه ای و ارتباط آن با افزایش شمار نیروهای خارجی گفت: در یک نگاه کلی به اوضاع افغانستان و منطقه می بینیم که طرح جنگ در افغانستان از همان ابتدا یک طرح ناقص بوده است و چهار دهه است که آمریکا این جنگ را هر بار به نوعی مدیریت می کند.
امین می گوید: دید آمریکا به افغانستان وسیله و ابزاری است و هیچگاه هدف نبوده است. حرکت آنان در قضایای منطقه و خصوصا افغانستان همواره واکنشی و استخباراتی بوده است چه از زمان تهاجم شوروی، چه در زمان تحرکات مجاهدین و چه حرکت های هراس افگنان در وضعیت فعلی مان.
این آگاه سیاسی، درخصوص تفاوت دیدگاه در آمریکا در خصوص جنگ افغانستان اظهار کرد: زمانیکه نیروهای بوش به افغانستان می آمد، وی جنگ افغانستان را جنگ صلیبی عنوان می کرد، در زمان اوباما و خروج نیروهای خارجی در سال 2014 اعلام شد که دشمن ما القاعده شکست خورده است و طالبان مساله داخلی این کشور هستند و ترامپ در نشست مطبوعاتی می گوید که جنگ افغانستان، جنگ آمریکا نیست، بلکه جنگ اوباما است.
وی در همین رابطه می افزاید: منافع متضاد کشورهای منطقه توسط ما دنبال می شود و هنوز متوجه نشده ایم که سیاست های آمریکا در منطقه متضاد با منافع مردم است یا هم راستا؟ و در این شرایط نه حکومت افغانستان آجندا و برنامه ملی دارد که روشن شود ملت را به کجا می برد و نه آمریکا هدفش ثبات و امنیت در افغانستان است.
امین، درخصوص رویکرد اداره جدید آمریکا در خصوص هراس افگنی بیان می کند: به بارو من هنوز اداره جدید آمریکا پرونده افغانستان و پاکستان را ورق نزده است که بخواهد سیاست روشنی در قبال ما یا منطقه ما داشته باشد یا نداشته باشد اما روشن است که افراط گرایی تقویت شده، تابع نظم جهانی نیست و به راحتی می تواند برای هر کشور دور و نزدیکی تهدید باشد.
این آگاه سیاسی افراط گرایی را اسیر اهداف انگلیس و آمریکا می داند و اظهار می کند: تا زمانیکه آمریکا مفهوم پایگاه دایمی اش در افغانستان را به چین و روسیه قناعت ندهد، درگیری ها ادامه دارد و افراط گرایی که به نحوی اسیر اهداف انگلیس و آمریکا بوده و هست به حوزه آسیای میانه و کشورهای حامی روسیه فعلی کشانده می شود و این خطر آنها را وادار می کند که یک فکر غیر متضاد در رابطه با تروریزم بگیرند.
وی معتقد است که ادامه حضور نیروهای خارجی در افغانستان برای آمریکا بسیار حیاتی است و می افزاید: آمریکا در این راه 800 میلیارد دالر هزینه کرده است و اگر در افغانستان شکست بخورد، یعنی در تمام آسیا شکست خورده است.
امین می گوید که یکی از اشتباه آمریکایی ها این بود که آنها به یک طبقه خاص از افغان ها اعتماد کردند، کسانیکه بستر مردمی نداشتند و خود خاین به ملت بودند و برای برنامه ها انتخاب شدند و نتیجه راه آنان این شد که امروز ملت جدا حرکت می کند و دولت جدا.
این آگاه سیاسی کوتاه ترین راهی را که افغانستان می توانست برای ثبات بپیماید، حکومت مردمی خواند و گفت: در نبود این مهم امروز بخش اعظم مشکلات مردم توسط طالبان و داعش و دیگران حل می شود . افراط گرایی چالشی فرا راه ملت نیست و یک بدنه از ملت این جریان را می پذیرند.
امین در همین مورد افزود: نه طالبان متقاعد به صلح هستند و نه دولت. صلح تابع یک فرهنگ مخصوص به خود است که لازم است در ابتدا پیش زمینه هایش فراهم شود. طالبان به نظام های دمکراتیک باوری ندارد و دیدگاهشان با دولت کاملا متضاد است و وقتی از اساس و بنیاد مشکلات شرعی و قانونی داشته باشیم، بحث صلح مطرحی نیست. همانطور که آنان حکومت افغانستان را اسلامی نمی دانند و حاکمان آن را مزدوران و اجیران کشورهای غربی می دانند، حکومت هم طالبان را مزدوران آی اس آی و کشورهای وابسته می خوانند. عقیده من این است که نه دولت و نه طالبان هیچکدام باوری برای صلح ندارند و در آن صادق هم نیستند و اگر تمام نیروهای خارجی کشور را ترک هم بکنند، قطعا طالبان حاضر به صلح نمی شوند، آنها دو هدف دارند، یا باید حکومت را بگیرند و یا باید نابود شوند و گذر زمان آنها را فرسوده کند.
وی می افزاید: متزلزل بودن حرکت ها باعث شده است که نتوانیم اوضاع رابه نفع خود کنیم، پاکستان فشار زیادی را تحمل می کند، در بروکسل و وارسا روحیه جامعه جهانی به نفع شان نبود اما دیدیم که چطور خود را از بن بست نجات می دهند اما حرکت های ما هم در عرصه بین المللی و هم ملی منفعلانه است و حتی چیزهای مسخره ای نظیر بحث افغان، مذهب، فارسی یا پشتون و مانند اینها مانند موریانه از درون نظام را می خورد وقتی در قضایای ملی وضع اینچنین است روشن است که اینها نمی توانند از فرصت های بین المللی استفاده کنند.
Comments are closed.