همه ی ما خودمان را مسلمان میدانیم ولی آیا تابه حال با خودمان کمی اندیشیده ایم که ما به عنوان یک مسلمان برای نشان دادن مسلمانی مان چه کاری انجام داده ایم؟ آیا خداوند از ما به عنوان یک بنده ی واقعی راضی است؟ آیا ما واقعا مسلمان حقیقی هستیم؟ متاسفانه مسلمان حقیقی در جامعه ی فعلی بسیار کم است به خاطر اینکه بیش از اندازه خودمان را سرگرم این دنیا و وظایفش کردیم یادمان رفته که جهان آخرت هم وجود دارد و این دنیا فانی است هر روزه خودمان را با شبکه های اینترنتی سرگرم میکنیم وحتی چند دقیقه برای خواندن قرآن وقت نمیگذاریم و قرآن ها را دست نخورده در مکانی از خانه قرار میدهیم در صورتی که خواندن قرآن نور قلب را بیشتر میکند و باعث آرامش روح و ذهن انسان میشود وقت نماز که میشود کار و وظیفه مان از نماز خواندن برایمان با ارزش تر است یا اگر هم بیکار بودیم یادمان می افتد فلان کانال ماهواره ای یا تلویزیونی یک فیلم یا سریال جالب دارد وبا خودمان میگیم بعدا نماز میخوانم الان وقت زیاد است. به خاطر دیدن شبکه های مبتذل و خارجی ماهواره ها اسلام و مسلمان بودن را از یاد برده ایم و فرهنگ جدید برای خودمان به اسم دموکراسی ساخته ایم فرهنگی که در شان یک مسلمان واقعی نیست فرهنگ ما باید اسلامی باشد نه دموکراسی، فرهنگ اسلامی که عقاید آرمانی و ایده آل باید در آن باشد نه عقاید بی ارزش فرهنگی که باید در آن همه ی اقشار جامعه چه پولدار و چه فقیر و چه از هر رنگ و نژادی باید دارای حقوق مساوی و عادلانه برخودار باشند نه حقوق ناعادلانه و نامساوی فرهنگی که باید در آن دوستی،عشق، برابری و برادری باشد نه برادر کشی و جنگ ستیزی.
دختران و پسران جوان در بین خود فرهنگ دوست دختری و دوست پسری را رایج کردند به جای اینکه شرم، حیا، پاکدامنی و غیرت و مردانگی و ناموس پرستی داشته باشند اینچنین بی حیایی و بی بندوباری را در جامعه پابرجا کردند هنگامی که یک انسان فقیر و یتیم را میبینیم به جای محبت کردن و کمک کردن مغرورانه از کنارش عبور میکنیم در صورتی که یتیم نوازی نوازی و کمک کردن به مستمندان از نشانه های یک مسلمان واقعی است و زنان در خانه هایشان با لباس های کهنه و قدیمی شان و با وضع بهم ریخته در مقابل شوهر هایشان قرار میگیرند ولی هنگامی که در بازار یا مهمانی میروند آرایش زننده میکنند و لباس های گرانشان را میپوشند و توجه نامحرمان را به خود جلب میکنند و مردان در خانه با همسرانشان بدرفتاری میکنند و خود را بی حوصله جلوه میدهند ولی هنگامی که بیرون از خانه در اجتماع یک زن زیبا را دیدند و همرایش صحبت کردند دهانشان از خنده و شوخی های بی مورد بسته نمیشود در صورتی که بایدبا همسرانشان چنین باشند.
واقعا این نشانه ی مسلمانی است به پدرو مادرمان که مارا با تمام محبت شان بزرگ کردند و جوانی و زندگیشان را به پای ما گذاشتند وقتی بزرگ شدیم و دیگر احتیاجی به آنها نداشتیم بد رفتاری میکنیم و دلشان را میشکنیم حتی یک زنگ برایشان نمیزنیم که بفهمیم حالشان چطور است. آیا این انسانیت و مسلمان بودن است واقعا داریم به کجا کشیده میشویم آیا ما واقعا از اسلام ناب محمدی پیروی میکنیم اسلامی که انسانیت نخستین اصل آن است از بس خودمان را غرق این دنیا و هوس های فانی اش کرده ایم یادمان رفته روزی ما هم میمیریم و تنها مشتی خاک از ما باقی میماند به جای اینکه چنین زندگی هایی برای خود ساخته ایم بهتر نیست طوری زندگی کنیم که هر وقت مردیم به عنوان یک انسان و مسلمان واقعی در خاطره و افکار افراد جای داشته باشیم مسلمانی که این دنیا برایش همچون قفس تنگی است که هر وقت موقع پروازش رسید با افتخار و بدون از هیچ پشیمانی و نگرانی پرواز کند به یادتان باشد این دنیا ارزش شکستاندن هیچ دلی را ندارد پس تا میتوانید دل همه چه دوست و چه دشمن را شاد کنید و محبت و عشق به عزیزانتان هرگز از یادتان نرود و قلبی بدور از کینه داشته باشید شاید فردایی برای محبت کردن وجود نداشته باشد این متن را تنها برای شعار دادن و نصیحت کردن شما ننوشتم بلکه اول برای وجدان خودم نوشتم تا بیدار و هوشیار باشد و بفهمد من به عنوان یک مسلمان حقیقی از این پس چه کارهایی باید انجام بدهم و چه مسئولیت هایی بر دوشم است چون انسان اول باید خودش را اصلاح کند بعد دیگران ودر ضمن منظور من نیست که همه ی شما عزیزان این اعمال بد را انجام میدهید و مسلمان واقعی نیستید فقط ضمن یادآوری برای وجدان های خفته نوشتم که هنوز بیدار نشدند و فکر میکنند این دنیا هرگز به پایان نمی رسد و همیشگی است.
Comments are closed.