مردم پایه های حکومت هستند. در تاریخ جهان کشورهای زیادی دیده شده که با تکیه بر حمایت، باور، اراده جمعی، وحدت و یکپارچی مردم شان بر سخت ترین مشکلات فایق آمده، سخت ترین شرایط را پشت سر گذاشته، از خاکستر جنگ برخاسته و تبدیل به کشورهای مدرن، مترقی و پیشرفته اند. در مقابل کشورهای بزرگ و تمدن های مشهور به دلیل وجود فاصله عمیق میان مردم و دولت، نخبگان و عوام، گروه های سیاسی، اقوام و مناطق مضمحل شده و از بین رفته اند.
یکی از مهمترین دستاوردهای نظام دموکراسی در افغانستان که بعد از سقوط حکومت طالبان به وجود آمد، امیدواری و خوشبینی نسبت به آینده کشور بود. همین امر سبب شد تا موج عظیمی از مهاجرین به سوی افغانستان عودت کنند، سرمایه گذاران داخلی و خارجی برای سرمایه گذاری در عرصه های مختلف سرمایه گذاری کنند، مکاتب و دانشگاه ها باز شوند، و کودکان و جوانان با شوق و علاقه به تعلیم و تحصیل بپردازند. ده ها هزار جوان به صفوف اردو و پولیس ملی پیوستند و با در دست گرفتن تفنگ، آماده برای دفاع از حاکمیت و تمامیت ارضی کشور گشتند.
البته شعارهای کشورهای حاضر در جنگ علیه تروریزم، و موجی که در رسانه های گروهی ایجاد شده بود، و سراسر شوق و ذوق برای از بین بردن طالبان و استقرار حاکمیت جدید که روشنی، امید و پیشرفت پنداشته می شد، نقش ویژه ای داشت. تمامی این امیدواری ها با کارکرد ضعیف، نادرست و شدیدا فاسد حکومت گذشته رو به افول گذاشت و با انتخابات ریاست جمهوری که بدنامی و ناکامی را در خود داشت، به اوج رسید. برآمد انتخابات حاشیه دار و مسئله دار ریاست جمهوری حکومت وحدت ملی بود که برای مردم افغانستان کاملا غیر منتظره بود.
با همه اینها مردم به شعارهای انتخاباتی باور کردند، و با وجود همه کاستی ها به حکومت وحدت ملی خوشبین بوده اند، در کنار این حکومت ایستاده اند و برای آینده شان کار و تلاش می کنند. با آغاز حکومت وحدت ملی، چند مشکل عمده نیز قوت یافت؛ یکی اینکه جغرافیای جنگ به شدت گسترش یافت و شمال در آتش جنگ و خشونت فرو رفت، و دیگر اینکه اختلافات سیاسی به خصوص با تقسیم شدن قدرت میان دو تیم برنده انتخابات، شدت یافت. بار مسئولیت هر دو مورد را نمی توان تنها بر دوش دولت وحدت ملی انداخت، چرا که هر دومورد نتایج کار حکومت گذشته بود. زنگ هشدار گسترش جنگ به شمال از سالهای پیش به صدا در آمده بود و حکومت گذشته، به نوعی با اهمال و سهل انگاری با موضوع برخورد کرده بود. در پشت سر بسیاری از اختلافات سیاسی کنونی نیز دست های پیدا و پنهان بسیاری از گروه های سیاسی دیده می شد که نمی خواستند دولت وحدت ملی با خیال حکومت کنند.
دولت وحدت ملی با سردادن شعارهای بزرگ انتظارات مردم را برای داشتن حکومت خوب و حاکمیت مسئول زنده کرده است، ولی در عمل مردم نتیجه ای ندیده اند. در عین حال دولت وحدت ملی با تقسیم کردن فرصت های شغلی و کاری و منابع و عواید دولتی بین دو تیم پیروز، از یک سو، و از سوی دیگر با تمرکز گرایی شدید دولت، فاصله میان دولت و مردم را بیشتر می سازد. مردم هنوز از یاد نبرده اند که حکومت از توزیع تذکره الکترونیکی به عنوان یک اولویت به مردم اطمینان می داد و از اصلاح نظام اداری افغانستان و مبارزه با فساد، توزیع عادلانه قدرت و ثروت برای همه مردم افغانستان به عنوان اصول غیر قابل عبور یاد می کرد. اما عملا هیچ یک از این ها اجرا نشد و دولتمردان بیشتر از آنکه برای تحقق شعار کار کنند برای توجیه ناکارآمدی ها کوشش کردند.
دولت وحدت ملی با وجود تمامی کاسته های خود، باید برای نزدیک شدن به مردم توسط عملی ساختن شعارها، و تحقق آرزوها و اهداف مردم تلاش کند. اعتماد مردم هر چند رو به کاهش است، ولی می تواند توسط کار و عمل صادقانه و متعهدانه رو به صعود برود. (هویدا)
Comments are closed.