نشست های پی در پی برای صلح، ادامه جنگ ها و کشتارها در افغانستان و اظهارات مقام های آمریکایی در خصوص بیشتر شدن جنگ در افغانستان، همه و همه تناقض هایی هستند که در افغانستان جریان دارد. آمریکا ادعای برقراری صلح در افغانستان می کند، حکومت نیز بدان خوش بین است و پاکستان نیز وعده آن را می دهد اما هیچگونه آثاری، حتی ابتدایی برای آن مشاهده نمی شود. مردم هم خسته و بی باور به این پروسه چشم دوخته اند. اما چرا صلح بسیار دور از ذهن و غیر واقعی است؟
موسی فریور، استاد دانشگاه در برنامه «باخبر» گفت: جنگی که در افغانستان از سال 2003 تا کنون ادامه یافت، جنگ نیابتی شبکه های استخباراتی منطقه و بر خلاف مصالح اسلام، بود. این جنگ حامیان داخلی و خارجی مختلفی دارد.
وی، در خصوص پیچیدگی و طولانی شدن روند صلح در افغانستان بیان داشت: ناهمگونی در مواضع فکری و سیاسی حکومت، یا هفت شخصی که در راس نظام قرار دارند، باعث می شود که در بسیاری از موارد از جمله پروسه صلح، به نتیجه ای نرسیم. رییس اجرایی حرفی می زند و رییس جمهور حرفی بر خلاف آن را می گوید، نماینده خاص رییس جمهور، نظر دیگری بیان می کند و معاونی خلاف آن را اعلام می کند. این مشخص می کند که این چند نفر، دیدگاه واحدی ندارند و مواضع فکری شان از هم جدا است. همچنان تعریفی ار جنگ و صلح و منافع اولیای افغانستان ندارند. کسانی که جنگ نیابتی را در افغانستان پیش می برند، از این ناهماهنگی حاکمان افغانستان،سوء استفاده می کنند و مخالفان مسلح دولت هم بیشترین بهره برداری را می کنند. ملت افغانستان، هر روز زجر می کشد، هر روز قربانی این سوء مدیریت است، قربانی ناهماهنگی در سطوح بالای سیاسی، استخباراتی و نظامی است و هر روز هم بدبین تر می شوند.
فریور، در خصوص خوشبینی دولت در مورد صلح اظهار کرد: دولت ها معمولاً باید دم از صلح بزنند. حتی بدترین دولت های تروریست در جهان، مانند دولت جنایتکار و جنگ طلب اسراییل نیز همیشه دم از صلح می زند اما باید دید که کشورهایی که در افغانستان حضور نظامی دارند و دم از صلح می زنند خواهان صلح در اینجا هستند یا خیر. متاسفانه ما از صلح فرسخ ها فاصله داریم. باید به ملت افغانستان بگوییم که اگر در انتظار هستند خارجی ها در افغانستان صلح بیاورند، اگر در انتظار هستند که این حکومت که بر شانه های مردم سوار شده است، صلح بیاورد، یا کشورهای همسایه چون پاکستان اجازه می دهند که صلح در افغانستان بیاید، در انتظاری اشتباه به سر می برند. چهارده سالی که از نظام جدید می گذرد تجربه ای خونین اما آموزنده به ملت افغانستان داده است. پس ملت افغانستان دیگر نباید فریب بخورد و باید خودشان به روی صحنه بیایند و خود، صلح را برای خود به وجود آورند.
استاد دانشگاه، معتقد است نشست هایی که برای صلح برگزار می شود به نتیجه نرسیده و اظهار کرد: نظر به روابطی که چین و آمریکا با پاکستان دارند، خوش بین نیستم که آنها در کنار دولت افغانستان قرار بگیرند. باوجودیکه دولت افغانستان مورد حمایت آمریکا، غرب و ناتو است، آنها به خاطر اهدافی که دارند خواهان صلح در افغانستان نیستند.
فریور، در خصوص شرایط نتیجه دادن گفتمان های صلح، گفت: در صورتی مشکل صلح افغانستان حل خواهد شد که یک کنفرانس جامع الاطراف برای آن برگزار شود. تمام گروه های مخالف دولت در نظر گرفته شوند، مطالبات و خواسته های آنان، مطالبات و خواسته های حکومت، اپوزیسیون های سیاسی در کشور و خارجی هایی که در اینجا پایگاه نظامی و معاهدات استراتژیک دارند، مد نظر گرفته شوند و برای تمویل آن اراده قاطع سیاسی وجود داشته باشد. بنابراین نظر به تجارب گذشته، هم آمریکا و هم پاکستان، ادامه بحران را به سود سیاست خارجی خود و به سود منافع استراتژیک خود در افغانستان می بینند و صلح را نمی خواهند. تنها مرجعی که در اینجا متضرر می شود ملت مظلوم افغانستان هستند.
Comments are closed.