«عاملان، سازماندهندگان، تمویل و حمایت کنندگان حملات تروریستی به عدالت کشانده شوند و تمام کشورهای دنیا با دولت افغانستان در از بین بردن تروریزم همکاری نمایند. هیچ عمل تروریستی نمی تواند سد راه صلح و دموکراسی در افغانستان شود.» این جملات در اعلامیه شورای امنیت صلح سازمان ملل متحد آمده است. آیا اجماع منطقه ای برای از بین بردن تروریزم در افغانستان شکل گرفته است؟ آیا این اعلامیه واقعی است و رویکرد عملی خواهد داشت؟
عزیز رفیعی فعال جامعه مدنی در برنامه )نگرش(گفت: این اعلامیه نشان می دهد که تسلسل و توالی اعلامیه های قبلی را دارد و هنوز هم جامعه جهانی مصمم است که در افغانستان بمانند و کار کنند. معنی دیگر این اعلامیه بسیار خطرناک است و آن هم نوعی فریب عامه است. با این اعلامیه می خواهند افکار عامه را فریب دهند و بگویند که ما هنوز دوستان بین المللی خود را با خود داریم چرا که به دنبال مبارزه با تروریزم هستیم. متاسفانه سیاست های غرب سیاست هایی بازیگرانه با افکار عمومی خودشان است. مثلاً وقتی آمریکا زیر فشار مردم و شهروندان خود یا اتحادیه آمریکا قرار داشت اعلام کرد که ما از افغانستان خارج می شویم.
به باور وی، افکار عامه آمریکا می بینند که چه جنایتی در افغانستان به راه افتاده است، نیروهای آمریکای سیزده سال در افغانستان حضور داشتند و وعده سپردند که کارهایی را بر اساس خواست مردم افغانستان انجام می دهند اما چنین نشده و چنین کارهایی صورت نگرفته است. به همین دلیل اعتراض های زیادی صورت داده اند. هم اکنون مردم جهان بسیار به قضایایی که این روزها در کشورهای دیگر اتفاق می افتند، حساس هستند. به همین دلیل با نشر چنین اعلامیه هایی می خواهند افکار عامه را آرام کرده تا به کار خود در افغانستان برسند و اهداف خود را که غیر از مبارزه با تروریست است به نام مبارزه با تروریست ادامه دهند.
رفیعی در خصوص مهاجرت مردم به کشورهای اروپایی اظهار کرد: جامعه جهانی هم اکنون متوجه شده است که بی عدالتی در جهان وجود دارد و مردم به خاطر بی عدالتی به طرف جاهایی می روند که در آنجا ظاهراً عدالت وجود دارد. این بی عدالتی بیشتر در منافع کشورهای بزرگ است وکشورهایی که استیلاگر هستند و در منطقه هژمونی خود را می خواهند تحمیل کنند. آنها خود بی عدالتی را به وجود می آورند و باعث فرار مردم از کشورشان می شوند.
وی در خصوص اهداف این اعلامیه اظهار کرد: حالا این کشورهای بزرگ، این اعلامیه را به خاطر نجات خودشان نشر کرده اند، آن را به خاطر افکار عامه خودشان خلق کرده اند. آنها مجبور هستند شهروندان خود را قناعت بدهند که ما برای صلح جهانی کار و کوشش می کنیم و برای محو تروریزم جهانی تلاش می نماییم اما همه می دانیم و تمام کشورهای بزرگ هم می دانند که منابع تمویل تروریست از خودشان است. اطلاعاتی که در دست کشورهای بزرگ است پیش ما نیست و آنها که هرازگاهی برخی اطلاعات را افشا می کنند تکان دهنده است. وقتی متوجه می شویم که سرمایه گذاری روی داعش در شرق میانه بسیار بیشتر از سرمایه گذاری در زمان جهاد افغانستان است دچار شوک می شویم که چگونه این امکانات بزرگ، وسیع و قوی به آنها می رسد. به عبارتی کشورهای بزرگ و عضو سازمان امنیت می فهمند و می دانند که منابع تمویل تروریست کجا است؟ منشا جنگ در افغانستان از کجا است؟ آیا از بی عدالتی، بنیادگرایی یا حمایت هایی است که کشورهای بزرگ مانند آمریکا و انگلیس انجام می دهند؟
این فعال مدنی اراده ای قوی و برنامه ای مشخص در حکومت برای کنترل تروریست ندیده و گفت: متاسفانه سیاستمداران ما هنوز نمی دانند که دوستان و دشمنان افغانستان چه کسانی هستند. ما تا به حال هیچ دستاوردی در بحث صلح در افغانستان نداشتیم و نداریم اما اگر دولت افغانستان بخواهد در این برحه بسیار حساس از تاریخ افغانستان که وضعیت به نفع افغانستان در چرخش است استفاده کند می توانیم دستاوردهای خوبی را در سالهای آینده داشته باشیم. فعلاً خطر تروریزم در سطح جهان افکار عامه جهانی را زیر فشار آورده است. سیاستمداران، تمویل کنندگان و حمایتگران تروریزم وحشت زده شدند اگر ما از این فرصت به نفع افغانستان استفاده کنیم شاید بزرگترین پیروزی را در طول چندین سال گذشته داشته باشیم.
رفیعی راه حل مبارزه با تروریست و موفقیت را در درون می بیند و می گوید: استفاده از این فرصت هم پیش نمی آید مگر اینکه ما دوست و دشمن خود را مشخص نموده و بدانیم تروریست چه کسانی هستند تا تکلیف سربازان امنیتی ما نیز روشن شود. وقتی در ارگ ریاست جمهوری برای ملاعمر فاتحه گرفته می شود دیگر انگیزه ای هم برای نیروهای امنیتی و برای دفاع در برابر تروریست نمی ماند. البته گمان نمی رود که این حکومت برنامه ای برای تعریف دوست و دشمن ارایه کند. حتی نمی تواند این فساد گسترده ای را که هم اکنون کشور را فراگرفته است کنترل کند. برای این کار یک اراده ی قوی ملی نیاز است. مردم افغانستان باید بسیج شوند و دولتمردان افغانستان هم باید صادقانه اعتراف کنند که در بسیاری ازعرصه های سیاسی، اقتصادی و نظامی شکست خوردند و نتوانستند پشتیبانی مردم را به طرف خود جلب کنند. مشکل دیگر افغانستان هم این است که ظرفیت پذیرش شکست و اشتباه را ندارند و رویکرد دیکتاتورمآبانه آنها این اجازه را نمی دهد. (شبکه اطلاع رسانی)
Comments are closed.