انسانها فطرتاً موجودات تنوع پرست و آسایش طلب بوده و از آغاز خلقت الی اکنون همواره در تلاش و تکاپو جهت تغیر و تحول در وضع معیشت و زندگی شان میباشند. که بدین منظور بعضی اوقات اقدام به ترک و تغیر محلات بود و باش شان نموده و بنا بر دلایلی از یک محل به محل دیگر نقل مکان می نمایند. بدین لحاظ هجرت و مهاجرت در جامعه بشری طی قرون متمادی و در زمان های مختلف بی سابقه نبوده و یک امر معمول میباشد. انسانها بنا بر دلایل مختلف و در شرایط گوناگون مجبور به ترک مسکن و ماوای شان گردیده ولی هیچگاهی این مهاجرت ها و نقل مکانها از روی شوق و هوس نبوده بلکه بنا بر مجبوریت های چون جنگ و ناامنی، بیکاری و عدم امرار معاش، قحطی و گرسنگی، ظلم و استبداد حاکمان وغیره ناهنجاری ها میباشد در حالیکه از لحاظ روحی وعاطفی نه تنها برای انسانها بلکه برای هر زنده جانی حتا حیوانات دل کندن از زادگاه و یا محلی که در آن بدنیا آمده و مدتی را در آنجا زندگی نموده، روحا و جسما با آب، خاک و هوای آن وفق وعادت نموده خیلی دشوار میباشد. شهروندان کشور عزیز ما افغانستان نیز از این امر مستثنا نبوده و در ادوار مختلف بنا بر جور زمان و شرایط های نابسامان مجبور به ترک سرزمین شان گردیده چنانچه در عصر کنونی یعنی چهاردهه قبل با یورش و تهاجم نیروهای شوروی سابق و تداوم جنگ در کشور بیشتر از یک و نیم میلیون هموطن ما با ترک خانه وکاشانه های شان به ممالک همسایه مهاجر و با سپری نمودن بیش از دو دهه روزگار و زنده گی دشوارو پرمشقت در سرزمینهای بیگانه بلاخره با روی کار آمدن اداره موقت، استقرار نیروهای نظامی و ملکی کشور های خارجی در افغانستان و وعده های بزرگ جامعه جهانی مبنی بر تامین و برقراری صلح و بهتر شدن وضع زندگی مردم روزنه امیدی برای این مهاجرین گشوده شده طی سالهای نخست آن گونه که ترک وطن نموده بودند با قلب های مملو از آرزو و امید دوباره بطرف سرزمین و زادگاه شان سرازیر شدند که تقریباً 90 % از این آوره گان به وطن برگشتند ولی بدبختانه که رفته رفته با ادامه و تشدید جنگ و نا امنی، بدتر شدن وضعیت زندگی مردم، کم توجهی جامعه جهانی در تامین صلح و ثبات در کشور روز به روز امید های این برگشت کنندگان به یأس مبدل شده دوباره تعدادی بطور پراگنده راه های کشور های بیگانه را در پیش گرفتند.
اما در این اواخر این پروسه بسیار تشدید یافته برعلاوه خانواده ها، تعدادی کثیری از جوانان و نوجوانان روزانه با تشکیل صف های طویل در مقابل ریاست پاسپورت روزها را به شام رسانیده وبا اخذ گذرنامه از راه های قانونی و تعدادی هم دل به دریا زده با قبول نمودن هزاران مشکلات وخطر تا سرحد مرگ از راه های دشوارگذر وغیر قانونی وطن را ترک نموده و به سوی آینده نامعلوم درحرکت اند. غافل از اینکه به گفته مثل عامیانه (از زیر چکک برخاسته و زیر ناوه می نشینند) در حالیکه گدایی در ملک خود بهتر از شاهی در ملک بیگانه میباشد. که این موضوع در این روز ها نه تنها در افغانستان بلکه در سطح جهانی خبر ساز و تیتر روزنامه ها و رسانه های خبری گردیده در این راستا کشورهای اروپایی چون آلمان، انگلستان، امریکا و… سنگ همدردی و بشر دوستی را بر سینه کوبیده و برای پذیرش این پناهجویان آغوش باز می نمایند. که با این کار شان نه تنها بالای کشور های آسیب دیده بلکه بالای تمام بشریت بار احسان و منت می گزارند. در حالیکه تحت نام حس بشردوستی از یکطرف این کشور ها را از نیروی جوان وقوای بشری تخلیه و دچار کمبود میسازد و از طرف دیگر با انجام کارهای ثقیل و شاقه در برابر مزد کم و ناچیز توسط این فراریان جوان در کشورهای شان بهره برداری اعظمی می نمایند. درحالیکه بخوبی میتوانستند این مهمان نوازی ها را پس از بهارعربی که سیل مهاجرتها آغازشد انجام میدادند ونمی گذاشتند یک نسل آواره شوند.
پیام ما به این کشور های که داد از حقوق بشر و دلسوزی به بشریت می زنند این است که بجای این مهاجر پذیری و مهمانداری همانطوری که در ابتدا وعده هایی به اصطلاح چرب و نرم داده بودند تا جاییکه در حد توان و امکان شان قرار دارد که بدون شک توانمندی آنرا هم دارند در راستای تامین صلح و امنیت، قطع جنگ و بدبختی در کشور های جنگ زده مانند افغانستان سعی و تلاش نمایند و در برقراری صلح و ثبات وایجاد زمینه شغل و کار و زندگی بهتر بکوشند تا به گفته خود شان از وقوع فاجعه های انسانی و مرگ میر های اطفال و جوانان و انسانهای ناگزیر و مجبور جلوگیر نمایند.
رامین (شاهین)
Comments are closed.