زندگی در افغانستان یک مرگ تدریجی است!

هر روز بر ناامنی ها و انتحارها در کشور به ویژه پایتخت افزایش می یابد و حکومت نیز واکنش جدی و عملی نشان نمی دهد. با وجود اختلافات شدید رهبران طالبان میان خود و تنش های آنان بر سر جانشینی، عملیات های هراس افکنی و انتحاری همچنان در کابل قربانی می گیرد. گفته می شود سرمنشا این ناامنی ها استخبارات پاکستان است. در تازه ترین مورد نیز مکرویان کابل آماج حملات مخالفان صورت گرفت و ده ها تن کشته و زخمی شدند. از سویی حکومت تنها به دادن شعار و محکوم کردن عاملان بسنده کرده است اما آیا واکنش نرم حکومت نسبت به عاملان قربانی شدن مردم سبب قطع این ناامنی ها در کشور می شود؟
عبدالودود پیمان عضو مجلس نمایندگان در مورد واکنش حکومت نسبت به اوضاع کنونی کشور با توجه به انتحاری های اخیر در برنامه فراخبر گفت: مردم از موضع دولت در برابر طالبان سردرگم شده اند. دولت گاهی طالبان را برادر، گاهی مخالف سیاسی و گاهی هم آنان را لشکر و ابزار استفاده پاکستان می داند. موضع حکومت هر روز در برابر طالبان متغیر است، حتی برخی آنان را مجاهدان راه آزادی می دانند. زندگی در کابل به مرگ تدریجی مردم مبدل شده است. اگر مشکل از پاکستان است، حکومت باید این کشور را به عنوان دشمن معرفی کرده و سیاست متناسب در مقابل آنان پیش بگیرد و اگر توانایی ندارد اداره امور را به مردم یا طالبان بسپارد تا بیشتر از این غیر نظامیان کشته نشوند.
وی افزود: تاکنون جایی ندیدم که حکومتی با دشمن خود نرمش داشته باشد. اصلا تاکنون این مساله روشن نشده است که طالبان چه کسانی هستند. در واقع ستون پنجم در کشور همان لابی های طالبان هستند، برخی سران آنان نیز که در صفوف جنگ حضور دارند طی 13 سال تحت نام شورای عالی صلح از حکومت معاش می گیرند و با رویکردی دو سویه وقت کشی می کنند. پس طالبان 100 درصد از درون نظام تقویت می شوند. زیرا بر باور حکومت طالبان، برادرانی هستند که در گذشته بر آنان ظلم شده است و در نتیجه ظلم حکومت های قبلی به کوه ها رفته اند.
این عضو مجلس دلیل نرمش حکومت با طابان را مشورت سران حکومت با خارجی ها در بازی های استخباراتی بیرونی دانست و گفت: تنها در قندوز یک هزار و 500 تن خارجی حضور دارد و والی این ولایت این افراد را برادران ناراضی خود می داند و برای ایجاد زمینه مذاکره می خواهد تا 2 ولسوالی را به آنان واگذار کند. از سویی وزیر دفاع ثابت در کشور ثابت نداریم و از سوی دیگر در کتاب و مذهب ما آمده است که امیر مسلمانان نباید معیوب باشد تا دشمن جسارت نکند و مردم نیز از وی اطاعت کند. در حالی که اکنون افراد مفلوک، مفلوج و شکسته حال معیوب با سرنوشت مردم بازی می کنند. بر اساس قانون اساسی کشور و کتاب های فقه ما کسی که پا شکسته، کور و کر و یا بیمار است نمی تواند رهبری یک کشور بر عهده بگیرد.
پیمان افزود: کسانی که مسوولیت دارند و جایگاه آنان در قانون اساسی تعریف شده است به خصوص فرمانده کل نیروهای مسلح باید دوست و دشمن را مشخص کند. در گذشته با جنرال دوستم اختلافات شدید داشتم اما حال از وی تشکر می کنم به عنوان معاون رییس جمهور که به نجات مردم خود رفت فاریاب را پاکسازی کرد. البته کسانی که با اقدام جنرال دوستم مخالف هستند همان افرادی هستند که در مرگ ملا عمر گریه کردند.
وی اظهار داشت: تعریف طالبان باید براساس چیزی باشد که خداوند در قرآن آورده است. براساس قرآن کریم هر کسی که آدم می کشد، انفجار می کند و نسل بی گناه را در مکتب از بین می برد باید قصاص شود اما نه تنها طالبان قصاص نشدند بلکه 6 هزار طالب که قاتل مکرر مردم بودند از زندان بگرام توسط سران حکومت رها شدند و در حال حاضر نیز جنگ قندوز را رهبری می کنند. قانون در این سرزمین حاکمیت ندارد و بازیچه دولتمردان قرار گرفته است. اگر قانون وجود داشت رییس جمهور از فردی که 3 سال پیش مرده است تشکر نمی کرد.
نماینده مردم در خانه ملت خاطر نشان کرد که مشخص است در حکومت بازخواستی وجود ندارد و گفت: داکتر عبدالله بهتر است به جای قصر سپیدار مانند جنرال دوستم برای نجات مردم به تخار یا قندوز برود. در گذشته نیز ما شاهد شجاعت وی بودیم اما اگر حرف وی در این حکومت جایی ندارد باید به مردم اعلام کند. داکتر عبدالله همچنان در فکر این که با نرمش، تفاهم و معاملات پشت پرده بتواند سیاست اشرف غنی را در قبال حوادث پیش رو تغییر دهد. باید قبول کرد که کشور در برابر معاملات و توطیه های جهانی قرار دارد. گپ اصلی در دست کسانی است که بودجه و پول می دهند. انگلیس آمده بود برای مبارزه با جنگ و تروریزم اما بدون هیچ گونه تعهدی تروریزم را پشت دروازه های ما آورد و خود میدان را رها کرد و رفت. حکومت نیز سکوت می کند چون معاش و خیر و شر آن به دست بیگانگان است. آنان مردم را فریب دادند که متفکران دوم و سوم جهان بر کشور حکومت می کند.
عبدالودود پیمان در پایان با ابراز تاسف تاکید کرد که بسیاری از خانواده های وزیران، وکیلان و مقام های عالی رتبه در کابل زندگی نمی کنند و گفت: سران سیاسی باید تغییراتی در روند خود به وجود آورند. من باوری بر قوت های غربی، آمریکا و انگلیس ندارم. آنان برنامه ای برای خوشبختی مردم در بخش نظامی و در بخش ملکی ندارند. با گذشت 13 سال حضور آنان در کشور امروز حتی یک هواپیمای جنگی نداریم که از نیروهای امنیتی حمایت هوایی کند. اصل پروسه غربی ها صادقانه نیست و آمریکایی ها صادقانه عمل نمی کنند. در پشت پرده کشورهای دوست با ما همکاری صادق ندارند و اگر سکوت کنیم و واقعیت را به مردم نگوییم در واقع به ملت خیانت کرده ایم.