جوانان و مسوولیت نامعلوم

یک دهه از جنگ، بی خانمانی و ویرانی های کابل و در مجموع کشور ما سپری می شود و مردم ما نسبتاً آرامش چشمگیری بدست آورده اند. اما هنوز کشمکش ها و بحران های وجود دارد که باعث می شود مردم ما با اطمینان کامل و تصمیم قاطع در کشور سرمایه گذاری نکنند، حالا تفاوتی نمی کند این سرمایه گذاری اقتصادی باشد، علمی، فرهنگی، صحی، یا حیاتی، مهم امید روشن از فردای افغانستان است که اکثریت مردم تا هنوز در ذهن شان نمی توانند تصور کنند و یگانه عامل آن اتفاقات و حادثات کوچک و بزرگی هستند که روزانه در مرکز و ولایات کشور اتفاق می افتد مثل انفجار، انتحار، قتل، سرقت، آدم ربایی و سلب آزادی که حراس و دهشت را در ذهن مردم خلق می کند. همچنان یک دهه زندگی در پناه امنیتی نیرو های ناتو و امریکا نیز با هزاران مشکلات و دلهره ها گذشت. با رسیدن در سال 2014 و پایان یافتن آخرین دور ریاست جمهوری حامد کرزی دلهره های مردم بیشتر و خوشبینی های شان از آینده کمتر می شود و همه چشم انتظار تصمیم بعدی سرنوشت ساز ریس جمهور برای آینده کشور، مخصوصاً تجاران ملی فعالیت های خویش را کم و بیش متوقف کرده اند تا مبادا پیمان امنیتی کابل – واشنگتن امضا نشود و افغانستان قبل از آغاز یک دوره جدید دوباره به دوره های تاریک تاریخ بر گردد. اما در این میان مهم تر از همه نقش و سهم جوانان است که نادیده گرفته می شود. در سه دهه جنگ بدون در نظر داشت از بین بردن آزادی، تفکر، استعداد های جوانان زندگی شان نیز قربانی جنگ های حزبی و سمتی شد ولی در دهه نوین حکومت دموکراتیک که احتمال می رفت نقش فعالانه ای در حکومت و مسایل سیاسی داشته باشند، باز هم این حق را بدست نیاوردند تا موفق شوند. بزرگان و سیاستمداران حاکم زمان همواره به بهانه اینکه آینده متعلق به جوانان است حال را از آنها سلب کرده اند تا خود بر اریکه قدرت حکمروایی کنند و از اختیارات عام و تام سود ببرند. یکی از نمونه های بارز این وضعیت را در لویه جرگه مشورتی می توان متوجه شد. بیشترین سهم بزرگان و متنفذین قومی و کم ترین سهم جوانان خود بیانگر بی اعتنایی در برابر جوانان است که به نحوی تلاش می کنند جوانان از حلقه سیاست های کشوری به دور رانده شوند و بمانند در حالیکه جوانان ستون های فولادین تمام جوامع بشری هستند.

جوانان استعداد های نخبه جوامع هستند و از بین بردن این استعداد ها باعث بوجود آمدن یک کشور ضعیف و فاسد مثل افغانستان می شود و همیشه یک تعداد افراد خاص با از بین بردن این استعداد ها بقای حکومتی خویش را بیشتر می سازند.

در جامعه ی که قرار باشد نیروی نظامی و دفاعی کشور، نیروی تعلیمی و تخنیکی، قشر توانمند و پر انرژی را جوانان تشکیل بدهد پس چرا جوانان در حکومت و سیاست شامل نباشند و از حق خویش به نفع خود و مردم شان استفاده نکنند؟ جوانان در چنین وضعیت و مقطع زمانی نیاز به رهنما دارند تا با سیاست های کشوری به گونه عملی آشنا شوند، نه به رهبرانی که فرماندهان جنگی بوده اند. بنابرین این یکی از مسوولیت های مهم جوانان است تا با سهمگیری فعال شان در جریانات سیاسی از حق امروز شان به نفع مردم شان استفاده کنند و نگذارند دوره طلایی حکومت شان را کسانی دیگری استفاده کنند. همانطوری که حاکمان امروزی ما حق ندارند حقوق جوانان را پایمال کرده به اریکه قدرت تکیه بزنند فردا ما جوانان نیز حق نداریم حکومت نسل های بعدی را تسخیر کنیم. پس این مسوولیت خود جوانان است تا با تمام مشکلات دست و پنجه نرم کرده موانع را از فرا راه خود برداشته و حاکمان زمان خویش باشند.